8. Przed trybunałem Galliona

Potrzeba zatem w codziennym życiu stawać się ostatnimi, by zyskać pierwszeństwo. Taki nowy etap drogi ku Jerozolimie rozpoczyna się w momencie uznania Jezusa za prawowiernego Gospodarza świętego Miasta, który może wszystkim proszącym otworzyć Jego bramy.
Nad tymi, którzy nie rozpoznali czasu nawiedzenia Jezusa zapłakał. Dlaczego Jezus płakał nad Jerozolimą? Według kard. Martiniego w Ewangelii wymienione są trzy powody:
- Nie rozpoznało tego, co służy pokojowi. Gdy słowa te weźmiemy w starotestamentalnym znaczeniu, to okaże się, że Jezus pragnął pokoju dla tego miasta, czyli pełni dóbr, również ludzkiej pomyślności, zdobywanej pod panowaniem Boga, we wzajemnym braterskim poszanowaniu, w chwale i uwielbieniu Boga (…). [Niestety] ów zamysł nie spełnił się; to, co służy pokojowi, pozostało zakryte przed oczami Jeruzalem. Miasto odmówiło przyjęcia głosowi Bożemu, i dlatego pogrąża siebie swoimi rękami. Zachodzi tu więc oczywisty związek między rozpoznaniem słowa Bożego a losem miasta, również historycznym.
- Przyjdą na ciebie dni, gdy twoi nieprzyjaciele powalą cię. W uchwyceniu brzemiennego znaczenia tych słów niech pomoże nam uwaga Biblii Jerozolimskiej. Uwypukla ona, że Jezusowa wyrocznia („Przyjdą dni”) utkana jest z odniesień biblijnych (Iz, Jr, Ez i innych). To krótkie zdanie streszcza cały tragiczny los Jeruzalem, poczynając od pierwszych zagrożeń aż do zniszczenia i wygnania. Jezus ma zatem przed oczami całą tragiczną historię ludu i jego późniejszy los: Powalą na ziemię ciebie i twoje dzieci z tobą i nie zostawią w tobie kamienia na kamieniu. Jezus widzi nie tylko ruinę wartości religijnych, lecz także ruinę budowli, pomników historii i tożsamości miasta.
- Nie rozpoznałoś czasu twego nawiedzenia. Jest oczywiste, że to słowo ma sens religijny. «Nawiedzenie» jest nawiedzeniem Bożym. Bóg przychodzi z Dobrą Nowiną o zbawieniu. I między tym nawiedzeniem a losem miasta zachodzi istotny związek. Rozjaśni nam to jeszcze bardziej fragment Łk 13, 34-35: Jeruzalem, Jeruzalem! Ty zabijasz proroków... Miasto odrzuca Boże słowo i depcze je. Ale to podeptane Słowo nie pozostanie bez skutków dla tego, kto je podeptał: będzie sądem. Dlatego też Jezus wpaja uczniom apostolską odwagę: Głoście królestwo Boże. Jeśli was gdzie nie przyjmą, wyjdźcie z tego miasta i strząśnijcie proch z nóg waszych na świadectwo przeciw nim (Łk 9, 2-5). Uczniowie, zamiast lękać się, że nie będzie wysłuchane Słowo, które głoszą, powinni raczej mieć świadomość osądzającej mocy Słowa (por. Głosić Jezusa, Kraków 1999, s.124n).
Apostoł narodów uczył wierności Słowu: „Biada mi, gdybym nie głosił Ewangelii!” (1 Kor 9,16). Gdybyśmy musieli stanąć przed sądem i zadać sprawę z naszego obowiązku wypływającego z przynależności do wspólnoty ochrzczonych i związanych z Chrystusem, to jakie byłyby nasze odpowiedzi na następujące pytania:

* Wezwanie misyjne ponawiane co niedzielę w eucharystycznym rozesłaniu oznacza, że każdy ochrzczony otrzymał moc Ducha Świętego, by być świadkiem „w Jerozolimie (…) i aż po krańce świata” (Dz 1,8). Jaka jest nasza gotowość do dawania świadectwa wiary w najbliższym otoczeniu?

* Czy potrafimy jak Apostoł Paweł nie zrażać się, nie ulegać zniechęceniu, lecz wytrwale przyznawać się do swojej wiary i głosić ją innym?

* Czy nie ulegamy wpływom tzw. poprawności politycznej, która każe nam ulegać modom, utartym schematom i narzucanemu przez media stylowi życia?

* Jakie są powody „łez Jezusa” nad naszym życiem?

Dodaj :.własne pytania do refleksji dla innych uczestników.


MÓDL SIĘ!

Ojcze miłosierdzia, Ty wiesz, jak ważna jest dla nas przedziwna wspólnota z cierpieniami Chrystusa. Ty wiesz, jak ona jest dla nas trudna, odległa od naszej mentalności, ciągle zaprzeczana przez codzienny język świata. Dlatego właśnie, razem z Pawłem, pokornie Cię błagamy, otwórz nam oczy umysłu i serca, abyśmy poznali Chrystusa, moc Jego zmartwychwstania, przez uczestnictwo w Jego próbach, i abyśmy mogli razem z Nim ofiarować nasze życie dla Ciała Chrystusa – Kościoła.
Oświeć, o Panie, nasz umysł, byśmy zrozumieli słowa Pisma; rozgrzej nasze serca, byśmy zdali sobie sprawą, iż nie są one daleko od nas, lecz rzeczywiście żyjemy nimi, nie wiedząc nawet o tym — i są one kluczem do naszego obecnego doświadczenia, do sytuacji tak wielu ludzi, żyjących dzisiaj w świecie. Prosimy Cię o to, Ojcze, razem z Maryją, Matką Bolesną, i z Pawłem, przez radość Jezusa, który umarł i zmartwychwstał dla nas, który żyje i króluje w Kościele i na świecie przez wszystkie wieki wieków. Amen.

kard. C. M. Martini

Dodaj :.własną modlitwę zrodzoną ze spotkania z żywym Słowem.


ŻYJ SŁOWEM!

Benedykt XVI w katechezie na audiencji 14 listopada 2007 r. mówił o nauczaniu św. Hieronima. Ten Ojciec Kościoła należy do najznakomitszych komentatorów Biblii. Wielokrotnie w swoich pismach podkreślał, jak ważne w życiu chrześcijanina jest poznawanie Objawienia Bożego. Św. Hieronim zachęcał do codziennej lektury Biblii, którą uważał za przewodnik edukacji i prawdziwego humanizmu: „Nieznajomość Pisma Świętego jest nieznajomością Chrystusa” – to jego zdanie cytuje Sobór w konstytucji Dei Verbum jako przestrogę i zachętę. Hieronim pisał, że studium i medytacja Biblii czynią człowieka mądrym i pełnym pokoju. Uczył, że takie studium powinno dokonywać się w atmosferze modlitwy, aby z pomocą Ducha Świętego odkrywać najgłębsze treści. Twierdził też, że podstawowym kryterium metodologicznym w interpretacji Biblii jest zgodność z nauczaniem magisterium Kościoła. Lektura Pisma św. powinna – według Hieronima – prowadzić do przemiany życia i do postępowania zgodnego z wolą Bożą, tak aby dusza chrześcijanina była prawdziwie świątynią Pana.

Dodaj :.twój dobry czyn, który zrodził się ze Słowa