Rodzina Jezusa

Podstawowe znaczenie pojęcia „rodzina” bywa czasem rozumiane szerzej. W Starym Testamencie rodziną są także bliżsi i dalsi krewni. Jest nią również szerszy krąg bliskich, który dziś nazwalibyśmy rodem, klanem czy pokoleniem. W Nowym Testamencie jest podobnie. Spotykamy tam zarówno małżeńskie pary (Józef i Maryja, Zebedeusz i Salome, Zachariasz i Elżbieta), jak i rodziny w szerszym tego słowa znaczeniu. Na ich określenie często używa się słowa „dom”. Oznacza on skupioną wokół małżonków wspólnotę dzieci, dziadków, rodzeństwa, dalszych krewnych, ale także służbę, niewolników i innych domowników. Zawsze jednak ośrodkiem rodziny jest małżeństwo. Ojciec i matka.

W Starym Testamencie głową rodziny jest ojciec. Choć kobieta nie jest w rodzinie zupełnie pozbawiona praw (Pwt 22-23), to jednak on jest tym, któremu wszystko podlega: domownicy, dobra i dom, w którym mieszkają. Dzieci są właściwie jego własnością. Ojciec mógł sprzedać swoją córkę (Wj 21, 7) lub skazać krnąbrnego syna na śmierć (Pwt 21, 18-21). Śmiercią karane było także złorzeczenie rodzicom (Wj 21, 17). Z biegiem czasu te surowe prawa uległy złagodzeniu i w czasach Jezusa zapewne stosowano je bardzo rzadko. Niemniej pozycja rodziców, a szczególnie ojca, ciągle była bardzo ważna, a przykazanie „Czcij ojca swego i matkę” uważane było za istotny wymóg Bożego prawa.

O jego istocie czwartego przykazania Dekalogu przypomina sam Jezus (Mt 15, 4-6; 19, 18-19), poważnie traktowali je więc także Jego uczniowie. Jednak wyraźnie traci ono na rygoryzmie, a pozycji głowy rodziny nie stawia już ponad zasadami. Zdawano sobie sprawę z tego, że sprawy rodzinne bywają skomplikowane, a bezwzględne posłuszeństwo rodzicom sprzeczne z poczuciem sprawiedliwości. Dlatego św. Paweł pisząc o zasadach życia rodzinnego przypomina, że ojcowie nie powinni pobudzać swoich dzieci do gniewu (Ef 6, 4). Troska o rodzinę, także w szerszym tego słowa znaczeniu, ciągle jest jednak dla niego ważnym wymogiem chrześcijańskiego życia. Więc tego, który nie dba o swoich bliskich (zwłaszcza domowników) uważa za gorszego od porzucającego wiarę (1 Tm 5, 8).

W Nowym Testamencie następuje także ważne przewartościowanie spojrzenia na rodzinę. Jezus wyraźnie mówi, że obowiązki względem królestwa Bożego, Niego samego, ważniejsze są niż ojciec, matka, syn czy córka. Znamienne są tu słowa Jezusa: „Kto kocha ojca lub matkę bardziej niż Mnie, nie jest Mnie godzien. I kto kocha syna lub córkę bardziej niż Mnie, nie jest Mnie godzien (Mt 10,37). Ewangelia jest ważniejsza od rodziny. Więzy duchowe – od więzów krwi. Idąc za Chrystusem, głosząc Jego królestwo, trzeba, choć wydaje się nam to trochę okrutne, nieraz bliskich porzucić.

Chrześcijanin zobowiązany jest do wierności Jezusowi nawet gdyby powodowało to niesnaski w rodzinie. Wiary w Niego nie można zdradzać dla świętego spokoju. Bo inaczej nie jest się Go godnym.

Ci , którzy decydują się pójść za Jezusem zyskują nową rodzinę. Stają się „współobywatelami świętych i domownikami Boga” (Ef 2, 19). Odtąd ich nowym domem stanie się Kościół, Ojcem Bóg, zaś braćmi, siostrami, matkami i dziećmi wierzący w Chrystusa, a rodzinne spotkania ubogacone zostaną łamaniem chleba – ucztą na pamiątkę Jezusa (Dz 2, 46)

W nowej rodzinie, Kościele, więzy krwi nie są już istotne. Wola ojców ziemskich schodzi na dalszy plan, a na pierwszy wysuwa się wola dobrego, troszczącego się o wszystkich Ojca Niebieskiego. Jednorodzony Syn Boży staje się człowiekowi bratem