IX NIEDZIELA ZWYKŁA - ROK C

Dzięki uprzejmości Oficyny Wydawniczej „Vocatio” i Księgarni św. Wojciecha (www.mojeksiazki.pl), które wyraziły zgodę na publikację fragmentów wydawanych przez nie pozycji, przedstawiamy czytelnikom cykl: „Zrozumieć Słowo”. Będziemy starali się ukazywać w nim fragmenty Pisma Świętego przewidziane w Liturgii w kontekście historycznym, kulturowym i teologicznym.
Mamy nadzieję, że pomoże to czytelnikom w pełniejszym przeżywaniu spotkania z Chrystusem podczas Eucharystii oraz w coraz lepszym odczytywaniu skierowanego do nas Słowa Bożego i wprowadzaniu go w życie. Zapraszamy do lektury i refleksji.

IX NIEDZIELA ZWYKŁA - ROK C

Czytania mszalne

PIERWSZE CZYTANIE
Modlitwa Salomona za cudzoziemców

Czytanie z Pierwszej Księgi Królewskiej

Po poświęceniu świątyni Salomon tak się modlił: „Cudzoziemca, który nie jest z Twego ludu, Izraela, a jednak przyjdzie z dalekiego kraju przez wzgląd na Twe imię (bo będzie słychać o Twoim wielkim imieniu i o Twojej mocnej ręce i wyciągniętym ramieniu), gdy przyjdzie i będzie się modlić w tej świątyni, Ty w niebie, miejscu Twego przebywania, wysłuchaj i uczyń to wszystko, o co ten cudzoziemiec będzie do Ciebie wołać.

Niech wszystkie narody ziemi poznają Twe imię dla nabrania bojaźni przed Tobą za przykładem Twego ludu, Izraela. Niech też wiedzą, że Twoje imię zostało wezwane nad tą świątynią, którą zbudowałem”.

1 Krl 8,41-43
 

Mamy przed sobą część wielkiej modlitwy Salomona, wypowiedzianej w nowo wybudowanej świątyni po akcie jej poświęcenia. Napisana praw­dopodobnie podczas niewoli babilońskiej, a fragmentami nawet po po­wrocie z wygnania, daje uniwersalistyczny obraz Boga i historii, podsu­mowując zarazem dotychczasowe dzieje Izraela. Cała modlitwa wyrasta z teologii przymierza, w której podkreśla się wzajemną wierność Boga i ludu. Boża wierność najbardziej objawia się w nieodwołalności obiet­nicy zbawienia, która pomimo niewierności i grzechów narodu wybrane­go pozostaje nadal w mocy, poszerzając zasięg swego oddziaływania rów­nież na pogan. Podstawowym doświadczeniem Izraela w niewoli babiloń­skiej była prawda, że ma on być narzędziem zbawienia dla wszystkich ludzi. Mamy tutaj po raz pierwszy aluzję do prozelitów, czyli pogan nawróconych na judaizm. W ten sposób wygnanie i rozproszenie Izraela wśród narodów stało się instrumentem jego misji.
 

PSALM RESPONSORYJNY

Refren: Całemu światu głoście Ewangelię.

Chwalcie Pana wszystkie narody,
wysławiajcie Go wszystkie ludy,
bo potężna nad nami Jego łaska,
a wierność Pana trwa na wieki.
Refren.

Ps 117,1-2

 

DRUGIE CZYTANIE
Niezmienność Ewangelii

Początek Listu świętego Pawła Apostoła do Galatów

Paweł, apostoł nie z ludzkiego ustanowienia czy zlecenia, lecz z ustanowienia Jezusa Chrystusa i Boga Ojca, który Go wskrzesił z martwych, i wszyscy bracia, którzy są przy mnie, do Kościołów Galacji:

Nadziwić się nie mogę, że tak szybko chcecie od tego, który was łaską Chrystusa powołał, przejść do innej Ewangelii. Innej jednak Ewangelii nie ma; są tylko jacyś ludzie, którzy sieją wśród was zamęt i którzy chcieliby przekręcić Ewangelię Chrystusową.

Ale gdybyśmy nawet my lub anioł z nieba głosił wam Ewangelię różną od tej, którą wam głosiliśmy, niech będzie przeklęty! Już to przedtem powiedzieliśmy, a teraz jeszcze mówię: Gdyby wam kto głosił Ewangelię różną od tej, którą od nas otrzymaliście, niech będzie przeklęty!

A zatem teraz: czy zabiegam o względy ludzi, czy raczej Boga? Czy ludziom staram się przypodobać? Gdybym jeszcze teraz ludziom chciał się przypodobać, nie byłbym sługą Chrystusa.

Ga 1,1-2.6-10

ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
Tak Bóg umiłował świat, że dał swojego Syna Jednorodnego;
każdy, kto w Niego wierzy, ma życie wieczne.
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

J 3,16


EWANGELIA
Uzdrowienie sługi setnika

Słowa Ewangelii według świętego Łukasza

Gdy Jezus dokończył swoich mów do ludu, który się przysłuchiwał, wszedł do Kafarnaum. Sługa pewnego setnika, szczególnie przez niego ceniony, chorował i bliski był śmierci. Skoro setnik posłyszał o Jezusie, wysłał do Niego starszyznę żydowską z prośbą, żeby przyszedł i uzdrowił mu sługę.

Ci zjawili się u Jezusa i prosili Go usilnie: „Godzien jest, żebyś mu to wyświadczył, mówili, kocha bowiem nasz naród i sam zbudował nam synagogę”.

Jezus przeto wybrał się z nimi. A gdy był już niedaleko domu, setnik wysłał do Niego przyjaciół z prośbą: « Panie, nie trudź się, bo nie jestem godzien, abyś wszedł pod dach mój. I dlatego ja sam nie uważałem się za godnego przyjść do Ciebie. Lecz powiedz słowo, a mój sługa będzie uzdrowiony. Bo i ja, choć podlegam władzy, mam pod sobą żołnierzy. Mówię temu: «Idź», a idzie; drugiemu: «Chodź», a przychodzi; a mojemu słudze: «Zrób to», a robi”.

Gdy Jezus to usłyszał, zadziwił się i zwracając się do tłumu, który szedł za Nim, rzekł: „Powiadam wam: Tak wielkiej wiary nie znalazłem nawet w Izraelu”. A gdy wysłani wrócili do domu, zastali sługę zdrowego.

Łk 7,1-10
 

Postępowaniem setnika, którego wiarę w końcowej części dzisiejszej Ewangelii wychwala Jezus, kierują dwie zasady. Po pierwsze, jako po­ganin wie on, że Jezus, będąc Żydem, mógłby stać się rytualnie nieczy­sty, gdyby chciał wejść do jego domu. Dlatego wysyła do Niego swoich przyjaciół i każe im oznajmić, że nie zasługuje on na taką łaskę ze strony Jezusa i nie jest nawet godzien przyjść osobiście do Niego. Z drugiej strony setnik przeświadczony jest o mocy Jezusa do uzdrawiania i potę­dze Jego słowa, która może przezwyciężyć wszelkie ograniczenia zwią­zane z sytuacją pogan i uprzystępnić im zbawienie. Łączą się tu w jedno: pokora i bezgraniczna ufność, składając się na jego wielką wiarę, podzi­wianą przez Jezusa i daną innym za przykład.