Współpraca z apostołem Barnabą

Jako przykład służy dziecko. Dziecięca wiara, pełna zaufania, prostoty i uniżenia jest wzorem postawy chrześcijańskiej. Z kolei miłość okazana tym małym, cierpiącym, ubogim „w imię Jezusa” jest wyrazem miłości okazanej samemu Bogu (por. Mt 25,40; Łk 10,16; J 13,20). „Jedynie służba bliźniemu – wyjaśnia Benedykt XVI – otwiera mi oczy na to, co Bóg czyni dla mnie, i na to, jak mnie kocha” (DCE 18). Miara ewangeliczna wyznacza: „Nie ma większej miłości o nad tę, gdy ktoś poświęca swoje życie za przyjaciół” (J 15,13 – tłum. Edycji Św. Pawła). „Miłość wzrasta poprzez miłość” – wyjaśnia Papież (DCE 18).

Apostoł Barnaba był „człowiekiem dobrym, pełnym Ducha Świętego i wiary” (Dz 11,24). Gorliwie służył Ewangelii, a w pewnym momencie usunął się w cień, zrobił miejsca dla wielkiego Apostoła Narodu. Nie znamy jego pism, chociaż nie traci zwolenników hipoteza Tertuliana, według której Barnaba jest autorem Listu do Hebrajczyków. W tym dziele jawi się on jako budowniczy mostów pomiędzy różnymi grupami „Hellenistów i Hebrajczyków” (Dz 6,1), wielkich i małych, mądrych i prostych. Zakończenie Listu do Hebrajczyków zdaje się nawiązywać do jego przydomka, który zastąpił jego dawne imię (podobnie jak Paweł zstąpił Szawła): „Proszę was, bracia, przyjmijcie to słowo zachęty (gr. logos parakleseos), które w skrócie wam przekazałem!” (Hbr 13,22; por. Dz 13,15). Popularny czasownik parakalo, do dziś używany w Grecji na oznaczenie gorącej prośby i zachęty, stanowi jeden z kluczowych terminów Listu, podobnie jak pochodzący od niego rzeczownik paraklesis (A. Tronina, Do Hebrajczyków, 12). Apostoł Paweł tego typu zachętę kieruje do wspólnoty w Koryncie: „Niech będzie błogosławiony Bóg (…). On pociesza nas w wszystkich naszych utrapieniach, abyśmy potrafili pocieszać tych, którzy znajdują się jakimkolwiek utrapieniu, pocieszeniem, którym sami jesteśmy pocieszeni przez Boga” (2 Kor 1,3-4; por. 2 Kor 8,17).

W chwilach prób nie jesteśmy sami. Mamy Ducha Pocieszyciela, który działa poprzez sługi Kościoła. Nie bójmy się zatem pytać siebie, bliźnich, przedstawicieli Kościoła. Każde pytanie ma swoją odpowiedź. Nauczyciel z Nazaretu często pytał i cierpliwie czekał na właściwe odpowiedzi. Trzeba zatem i dziś podejmować dialog z Pismem Świętym, bo ono jest „[Słowem] żywym i skutecznym” (Hbr 4,12). „Jeśli zrozumiemy, czym Biblia naprawdę jest – to znaczy, jeśli zrozumiemy, jak ważna jest ona dla każdego z nas – to pytania o jej wiarygodność stają się niezwykle istotne” (por. J. McDowell, Fundamenty wiary, Katowice 2006, 147).


Może warto tym razem zapytać:

* Jakiej zachęty użył apostoł Barnaba, by zaangażować Szawła-Pawła do współpracy?

* Czy nie nęci nas, jak „uczonego w Prawie”, by [i dziś] wystawić na próbę Jezusa, i zapytać: „A kto jest moim bliźnim?” (Łk 10,29).

* Jakie pytania stawiał Nauczyciel z Nazaretu? Czy są one wciąż aktualne; czy próbujemy nadal na nie odpowiadać?

* Ostry spór poróżnił wielkich Apostołów. Dziś częste waśnie, spory, kłótnie… są naszą wadą narodową, której tak trudno się wyzbyć. Co o tego typu wadach mówi Biblia, a czego uczy Katechizm Kościoła Katolickiego?

Dodaj swoje pytanie :.


Módl się!

Daj nam, Panie, powrócić do naszej służby, przeżywając każdego dnia z większą radością ewangeliczne świadectwo o tym, że Bóg nas kocha i kocha osoby, których dotykamy naszymi rękami, by przekazać im uzdrowienie Jezusa.

C. M. Martini, Ważny przypadek wiary, Kraków 2006, s. 252.