Portret chrześcijanina

48. Wielkiego ducha


Błogosławcie tych, którzy was prześladują! Błogosławcie, a nie złorzeczcie! Nikomu złem za złe nie odpłacajcie. Starajcie się dobrze czynić wobec wszystkich ludzi! Jeżeli to jest możliwe, o ile to od was zależy, żyjcie w zgodzie ze wszystkimi ludźmi! (Rz 12, 14. 17 - 18)


Odruch człowieka, któremu ktoś stanął na nagniotek... Chyba te – i szerzej postrzegane odruchy – stają się za naszych dni coraz bardziej gwałtowne. Złe słowo, przekleństwo, awantura, pobicie – wszystko się zdarza. Ileż słów prostackich, wulgarnych, pełnych pogardy pada z ust dzieci, z ust młodzieży, z ust dorosłych! I w tym wszystkim obecni i aktywni są chrześcijanie. A tu Apostoł nakazuje: Błogosławcie tych, którzy was prześladują! O coś więcej, niż przystąpienie komuś nagniotka chodzi. Ktoś mnie prześladuje – a ja mam odpowiedzieć błogosławieństwem? Co to jest „błogosławieństwo”? Jest to życzenie przychylności losu, pomyślności wyrażone w sposób uroczysty – tak definiuje to »Słownik języka polskiego«. A błogosławić to wyrażać wdzięczność za coś, zadowolenie z czegoś, pochwalać. I tu, my, chrześcijanie przełomu tysiącleci, czegoś nie rozumiemy. On mi wyrządził krzywdę – a ja mam mu być wdzięczny? On mnie prześladuje – a ja mam memu prześladowcy życzyć przychylności Boga?
Jeśli mamy wątpliwości, musimy sięgnąć do źródła – do słów samego Jezusa. Otwieram Ewangelię, czytam: „Błogosławieni jesteście, gdy ludzie wam urągają i prześladują was, i gdy z mego powodu mówią kłamliwie wszystko złe na was. Cieszcie się i radujcie, albowiem wasza nagroda wielka jest w niebie. Tak bowiem prześladowali proroków, którzy byli przed wami. Wy jesteście solą dla ziemi...” (Mt 5,11-13). I nieco dalej: „A Ja wam powiadam: Nie stawiajcie oporu złemu. Lecz jeśli cię kto uderzy w prawy policzek, nadstaw mu i drugi! ... powiadam wam: Miłujcie waszych nieprzyjaciół i módlcie się za tych, którzy was prześladują; tak będziecie synami Ojca waszego, który jest w niebie...” (Mt 5,39-45). A jeśli komuś zda się to zbyt trudne, niech nie zapomina, jak zachował się sam Jezus w chwili krzyżowania: „Ukrzyżowali tam Jezusa i złoczyńców... Lecz Jezus mówił: Ojcze, przebacz im, bo nie wiedzą, co czynią” (Mt 23,34). Jak nazwać taką postawę? Postawę człowieka, odznaczającego się zaletami ducha tak wielkimi, że nie mieszczącymi się w codziennych schematach zachowania i myślenia. Czy wystarczy tu określenie „wielkoduszność”?
Portret chrześcijanina... Jak nieraz bardzo odbiega rzeczywisty wizerunek nas, chrześcijan, od ideału, kreślonego ręką apostołów. A jednak światu potrzebni są ludzie, którzy te ideały zechcą wprowadzać w czyn. A jeśli takich ludzi braknie – świat, ten ludzki wymiar świata, spłaszczy się do tego stopnia, że straci jakikolwiek sens. Zakróluje przekleństwo zamiast błogosławieństwa. Górę weźmie przemoc i chęć zemsty. Ktoś musi stanąć w poprzek niszczącej rzeki przekleństw. Ktoś musi pierwszy wyrzec się przemocy. Kto? Nasza odpowiedź może i musi być jedna: to my, chrześcijanie. To my, którym Apostoł nakazuje: Starajcie się dobrze czynić wobec wszystkich ludzi! Najpierw słowem – błogosławiąc. Bo w słowie jest siła niewyobrażalna. A potem słowa zamieniać w codzienność naszych ludzkich odniesień. Wielkodusznych, szlachetnych, wspaniałomyślnych. Świętych by trzeba... I to prawda. A kto ma być świętym pośród świata, jak nie chrześcijanie? Nie tym przysłowiowym „świętym z obrazka”, lecz człowiekiem niosącym radość, pokój, przebaczenie, pojednanie, dobro, zgodę, życzliwość...
A odruchy? One w jakiejś mierze są nieodłączne od naszego życia. Ale one należą do sfery materii, ciała, mechanizmów biologicznych. Jeśli jednak w człowieku duch jest na tyle wielki, że przerasta owe prymitywne mechanizmy, odruchy mogą zostać sprowadzone do niezauważalnego minimum. I taki powinien być chrześcijanin: wielkiego ducha, czyli wielkoduszny.

 

Spis treści :.