Repetytorium biblijne

Po księgach mądrościowych Starego Testamentu Sobór Trydencki, który dogmatycznie zdefiniował zawartość spisanego Słowa Bożego, wylicza księgi prorockie. W trójpodziale ksiąg świętych Izraela występowały także pisma prorockie, obok Tory i tak zwanych Pism. Zestaw jednak żydowski nie pokrywa się z tym, który przyjmujemy w kanonie katolickim. Przede wszystkim Żydzi zaliczają do ksiąg prorockich cały nurt deuteronomistyczny, a więc księgi od Księgi Jozuego do Królewskich. Księgi te nazywają się prorokami wcześniejszymi w odróżnieniu od proroków późniejszych, zasadniczo pokrywających się z zestawem ksiąg prorockich w kanonie trydenckim.
Prorocy byli ludźmi powołanymi przez Boga, aby przede wszystkim interpretowali znaki czasu, czyli odczytywali myśl Bożą realizującą się w historii i poprzez historię. Najczęściej musieli oni piętnować błędne postępowanie zarówno ludu, jaki i jego przywódców, które groziło nadejściem kary Bożej, równocześnie wskazywali na konieczność nawrócenia i podawali konkretne zadania, jakie należało wypełnić. Byli zatem nauczycielami narodu wybranego w dziedzinie moralnej i przez ich działalność kształtowały się ludzkie sumienia.
W szczególnie trudnych momentach dziejów, kiedy oprócz nagany za grzechy, trzeba było także ukazać jakieś perspektywy na przyszłość, bo w przeciwnym razie nie byłoby motywów skłaniających do poprawy, prorocy zapowiadali także tę przyszłość. Wbrew jednak powszechnemu przekonaniu zapowiadanie przyszłości nie było pierwszym, ale jedynie dodatkowym zadaniem proroków.
Zapowiedzi najczęściej dotyczyły wydarzeń na dwu płaszczyznach czasowych, jednej bliskiej, a drugiej odnoszącej się do czasów ostatecznych. Na podstawie tych zapowiedzi Żydzi przede wszystkim oczekiwali czasów zapanowania dobra i pokoju. Początkowo swoje oczekiwania wiązali z konkretnymi osobami historycznymi, zwłaszcza z królami, którzy podejmowali wysiłek zreformowania religii i jej odrodzenia. Takimi królami byli na przykład Ezechiasz i Jozjasz. Wspaniała przyszłość nie została jednak przez nich zrealizowana, dlatego potem te same nadzieje wiązano z przywódcami politycznymi i religijnymi, którzy organizowali życie narodu po powrocie z niewoli babilońskiej. Kiedy okazało się, że ci konkretni ludzie nie wprowadzili narodu w szczęśliwy okres, zapowiadany przez proroków, jeszcze na początku drugiego wieku przed Chrystusem nadzieje wiązano z całym Izraelem, który miałby dokonać swego definitywnego wyzwolenia.
Dopiero wydarzenia historyczne w połowie drugiego wieku doprowadziły do wytworzenia na podstawie prorockich zapowiedzi obrazu indywidualnego Mesjasza, który będzie potomkiem Dawida i dokona w przyszłości wyzwolenia narodu. W konkretnej sytuacji myślano przede wszystkim o wyzwoleniu politycznym. Myśl Boża, zawarta w słowach prorockich zapowiedzi, okazała się jednak o wiele bogatsza, ale jej zrozumienie dokonało się dopiero w refleksji nad faktem zmartwychwstania Jezusa z Nazaretu, który okazał się prawdziwym Mesjaszem. Ta refleksja dokonała się we wspólnocie uczniów Jezusa na podstawie słów Zmartwychwstałego (wspomina je przede wszystkim św. Łukasz w opowiadaniu o uczniach zdążających do Emaus) pod działaniem Ducha Świętego, który doprowadza Kościół do całej prawdy.
Zapowiedzi przyszłości, zawarte w nauczaniu proroków, odbyły długą drogę do właściwego ich zrozumienia. Nie były jednak głównym tematem tegoż nauczania. Ono miało praktyczny sens, wyjaśniając wydarzenia historyczne jako znaki Bożego wołania i wskazując sposoby odpowiedzi na to wołanie. W naszej świadomości prorocy są przede wszystkim tymi, którzy zapowiadają przyszłość, gdyż już od pierwszych nauk apostolskich zestawiono wypowiedzi proroków z ich realizacją w Jezusie Chrystusie, do dziś z wypowiedziami proroków spotykamy się na katechezie w tego rodzaju zestawach i dlatego mniemamy, że to zapowiadanie było pierwszorzędnym zadaniem proroków. Ono jednak pojawiało się na marginesie ich nauczania, które zasadniczo odnosiło się do teraźniejszości, a nie do przyszłości.
Prorocy byli głosicielami słowa, rzadko natomiast pouczali za pomocą pism. Dopiero później albo sami spisywali swoje pouczenia, albo – co jest bardziej powszechne – pouczenia proroków spisywano na podstawie ustnego przekazu, często w czasie bardzo odległym od wygłoszenia mowy przez proroka. Tak powstały pisma związane z imionami heroldów Słowa Bożego i zostały zebrane w ramach kanonu Pisma Świętego jako księgi prorockie. Sobór Trydencki wymienia następujące księgi należące do tego działu:

1.Księga Izajasza;
2.Księga Jeremiasza z Baruchem.

W tym ostatnim zestawie zawarte są też Lamentacje, których autorstwo przypisywano Jeremiaszowi. Tę Księgę wcześniej wyodrębniono z zestawu Jeremiaszowego i od dawna wymieniano osobno. W naszych czasach dokonano dalszych oddzieleń i tak wyodrębnia się osobną Księgę Barucha, a z niej tak zwany List Jeremiasza. Jak już mówiliśmy, tego rodzaju rozdzielenia nie zmieniają integralnej zawartości Pisma Świętego, zdefiniowanej przez Kościół.
Przejdźmy do dalszego wyliczania ksiąg kanonicznych:

3.Księga Ezechiela;
4.Ksiega Daniela.

Po tej Księdze dekret soborowy wymienia dwunastu proroków mniejszych, przechodząc do ich imiennego wyliczenia:

5.Księga Ozeasza;
6.Księga Joela;
7.Księga Amosa;
8.Księga Abdiasza;
9.Księga Jonasza;
10.Księga Micheasza;
11.Księga Nahuma;
12.Księga Habakuka;
13.Księga Sofoniasza;
14.Księga Aggeusza;
15.Księga Zachariasza;
16.Księga Malachiasza.

Po tych księgach prorockich w dekrecie następuje wyliczenie dwu Ksiąg Machabejskich, które jako księgi historyczne zostały przez nas wymienione już poprzednio.
Omówiliśmy zatem cały zestaw ksiąg Starego Testamentu, który dzielimy na księgi historyczne, mądrościowe i prorockie. Wspominaliśmy już o kanonie żydowskim, który nie zawiera tak zwanych ksiąg deuterokanonicznych i dzieli się także na trzy działy, ale nie pokrywające się z naszym podziałem. Kanon ten wyróżnia mianowicie Torę czyli Prawo, którym jest jedynie Pięcioksiąg. Kolejnym zbiorem są księgi prorockie: prorocy wcześniejsi, to znaczy księgi Jozuego, Sędziów, Samuela i Królewskie oraz prorocy późniejsi zebrani w czterech księgach: Izajasza, Jeremiasza, Ezechiela i Dwunastu Proroków. Księgi dwunastu proroków razem stanowią jedną księgę. Trzecim działem są Pisma, zawierające pozostałe księgi, a wśród nich także zaliczaną przez nas do prorockich Księgę Daniela. Tora, Prorocy (Nabiim) i Pisma (Ketubim) stanowią całość ksiąg świętych Izrael, którą za pomocą początkowych liter poszczególnych działów określa się jako TaNaCh.