Obudzić Samuela!

Miała być ona odtąd miejscem doznawanej od Boga przebaczającej miłości. Dziś można powiedzieć, że owym przybytkiem i Arką Przymierza jest ludzkie serce. Tam Bóg chce dokonać ostatecznej rozprawy z naszym grzechem i niewiernością i uczyć nas obcowania ze sobą. Jednakże jak uczynić serce człowieka mieszkaniem Boga, przemienić je w miejsce dialogu z Nim? Jak się okazuje, nie jest to łatwe.

Samuel, mimo że przebywa w samym centrum Bożego obdarowania, śpi. Mało tego, należy do pokolenia, które dawno utraciło żywy kontakt z Bogiem. Wiara zmieniła się w religijność. Nikt już nie wie, co to znaczy wsłuchiwać się w słowo Boga i rozmawiać z Nim. Wszyscy posnęli w religijnym letargu. Nikt nie potrafił nauczyć Samuela rozpoznawania znaków Bożej obecności.

Wielu dzisiejszych Samuelów, zmuszonych do wzrastania w obojętności na sprawy Boże, gdy odczuwa wezwanie z Jego strony, szuka odpowiedzi w ludziach. Inni zaś, jak stary kapłan Heli, sami przywykli do duchowej drzemki, zachęcają Samuela do tego, by „wrócił i położył się spać”. Rośnie pokolenie młodych ludzi, których nikt nie nauczył ani kunsztu modlitwy, ani sztuki walki duchowej. I nie przeszkadza nam, że przyjęliśmy za cel dążeń ideał, który może się sprawdzić jedynie na cmentarzu: długi słodki sen oraz święty spokój.

Dialog z Bogiem budzi i nasyca życiem. Potrzeba jednak trzeźwego mędrca, jakim okazuje się Heli, który zagubionemu Samuelowi powie: „Gdyby ktoś cię wołał, powiedz: »Mów, Panie, bo sługa Twój słucha«”.

Tak rodzą się chrześcijanie i tak powstają wśród nich prorocy. Wszystko zaczyna się od gotowości wyjścia poza siebie, czyli wyrwania się z duchowej drzemki. Od ciekawości tego, co Bóg ma do powiedzenia.

Naprawa Kościoła nie weźmie się z udanych projektów społecznych czy gromkich manifestacji religijnych, ale od Samuelowej postawy: „Mów, Panie, bo sługa Twój słucha”.