Ty jesteś Piotr

Mówiąc jednak o wyznaniu Piotra pod Cezareą Filipową warto otworzyć Ewangelię wg św. Mateusza, który przejmuje ten tekst z Ewangelii wg św. Marka, ale też – będąc świadkiem tego wydarzenia – uzupełnia go.

„Gdy Jezus przyszedł w okolice Cezarei Filipowej, pytał swych uczniów: «Za kogo ludzie uważają Syna Człowieczego?» A oni odpowiedzieli: «Jedni za Jana Chrzciciela, inni za Eliasza, jeszcze inni za Jeremiasza albo za jednego z proroków». Jezus zapytał ich: «A wy za kogo Mnie uważacie?»  Odpowiedział Szymon Piotr: «Ty jesteś Mesjasz, Syn Boga żywego». Na to Jezus mu rzekł: «Błogosławiony jesteś, Szymonie, synu Jony. Albowiem nie objawiły ci tego ciało i krew, lecz Ojciec mój, który jest w niebie. Otóż i Ja tobie powiadam: Ty jesteś Piotr czyli Skała, i na tej Skale zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne go nie przemogą. I tobie dam klucze królestwa niebieskiego; cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane w niebie»” (Mt 16,13-19).

Piotr, który niejako w imieniu wszystkich uczniów udziela właściwej odpowiedzi otrzymuje od Jezusa niezwykłą zapowiedź.

Aby pełniej zrozumieć całe to wydarzenie, warto przenieść się do samej Cezarei Filipowej, miejsca, do którego przybył Jezus wraz z uczniami. Miejscowość ta, leżąca około 40 km na północ od Jeziora Galilejskiego, była centrum religijnym kultu bożka Pana – stąd też inna nazwa tej miejscowości Paneas – dziś miejscowość ta jest znana pod nazwą Banias. Syn Heroda Wielkiego – Filip, podniósł tę miejscowość do godności miasta i nazwał je na cześć cesarza rzymskiego – Cezareą. Przydomek „Filipowa” zawdzięcza Cezarea właśnie synowi Heroda – Filipowi. Miejscowość ta stoi u podnóża potężnej góry – potężnej skały.

Szczególnym w tym miejscu była również wielka świątynia z białego marmuru, poświęcona „boskiemu Cezarowi”. Zbudował ją ojciec Filipa, Herod Wielki. Każdy, kto patrzył na Cezareę musiał widzieć piękną budowlę marmurową i górującą nad nią skałę.

Niezwykłość odpowiedzi Piotra była możliwa dzięki pomocy „Ojca, który jest w niebie”. Sam z siebie Piotr nie mógłby odkryć i uwierzyć, że Jezus jest Mesjaszem, Synem Boga żywego”. Jest on nazwany przez Jezusa szczęśliwym. Ta szczęśliwość Piotra jest najwyższa, gdyż przyjmując Syna, wchodzi do królestwa Ojca. Piotr zobaczył to, czego człowiek nie jest w stanie zobaczyć – to co Bóg przygotował dla tych, którzy Go miłują. Piotr jest szczęśliwy – i to szczęście zostało mu dane do Boga – został obdarowany.

Komentując to wydarzenie Ojciec św. Benedykt XVI stwierdza, iż „Jezus wypowiada uroczyste słowa, które raz na zawsze określą rolę Piotra w Kościele: «Otóż i Ja tobie powiadam: Ty jesteś Piotr [czyli Opoka] i na tej opoce zbuduję Kościół mój (...). I tobie dam klucze królestwa niebieskiego; cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane w niebie» (Mt 16,18-19). Trzy metafory, którymi posługuje się Jezus, są same w sobie bardzo jasne: Piotr będzie mocnym niczym skała fundamentem, na którym będzie się wspierał gmach Kościoła. Będzie dysponował kluczami Królestwa niebieskiego, aby je otwierać lub zamykać zgodnie z tym, co uzna za słuszne w przypadku danej osoby. I wreszcie będzie mógł wiązać lub rozwiązywać, w tym sensie, że będzie mógł stanowić bądź zakazywać, w zależności od tego, co uzna za konieczne dla życia Kościoła, który jest i pozostaje Chrystusowy. Kościół jest zawsze Chrystusa, a nie Piotra. Za pomocą plastycznych i jasnych obrazów zostaje opisane to, co późniejsza refleksja określi pojęciem «prymat jurysdykcji»”[4].