Syt życia

Sprzedawca bowiem unikał słowa „sprzedam”, które uważane było za pospolite, stanowiące dla niego obelgę. Używano zatem innych wyrażeń, takich jak „daruję”, „oddaję” itp. W taki sposób kupujący był bardziej zobowiązany niż przez zwyczajną transakcję kupna-sprzedaży. Dlatego Abraham nalega, by Efron podał swoją cenę. W końcu ona pada – czterysta srebrnych sykli. Dzisiaj trudno jest określić jaka była wartość tych pieniędzy, gdyż na przestrzeni lat ulegała ona zmianom. Ponadto nie wiemy też jak duże było nabyte pole. Biorąc jednak pod uwagę, że Omri za cały obszar późniejszej Samarii zapłacił dwa talenty, czyli ok. 600 sykli (1 Krl 16,24), cena ta była bardzo wysoka. Abraham znajdując się w potrzebie i nie mając zbyt wielkiego pola manewru zgadza się na nią. Staje się tym samym rzeczywistym właścicielem kawałka Ziemi Obiecanej. Należy jednak wspomnieć, że ten akt kupna jednak nigdy nie stał się podstawą roszczeń Izraela do ziemi. Później, w czasach Wyjścia, Bóg ponownie potwierdza dar ziemi daną obietnicą, a nie aktem kupna. Sam akt kupna stanowi jednak zapowiedź tego, co nadejdzie.

Abraham „pochował swoją żonę, Sarę, w pieczarze na polu [zwanym] Makpela w Hebronie, w pobliżu Mamre w kraju Kanaan” (23,19)

Dzisiaj za pieczarę Makpela uważa się grotę pod meczetem w Hebronie. Wcześniej stała w tym miejscu starochrześcijańska bazylika z czasów Justyniana, a przed nią, w czasach Heroda, sanktuarium żydowskie. W związku z tym, że dla muzułmanów jest to miejsce szczególnie święte, nie jest możliwe prowadzenie tam prac archeologicznych.

Żona dla Izaaka

Po pochowaniu swojej żony Sary, Abrahamowi pozostały jeszcze dwa zmartwienia. Pierwsze, by jego syn Izaak pozostał wierny Przymierzu i nie wrócił do Mezopotamii i drugie, by nie wziął sobie żony spośród miejscowej ludności kananejskiej. Dlatego też wysyła sługę do ziemi swoich ojców, by tam znalazł dla Izaaka odpowiednią żonę.