Sakramenty Kościoła. Wprowadzenie do teologii sakramentów

Czym więc są sakramenty i jaki jest sens ich przyjmowania?

J. Ratzinger wyjaśnia: „Gdy ktoś przychodzi do kościoła i przyjmuje sakramenty, to – jeśli wszystko rozumie należycie – nie czyni tego także w przekonaniu, że będący duchem Bóg dla dotknięcia ducha człowieka potrzebuje materialnych środków. Czyni to raczej, ponieważ wie, że on jako człowiek może spotkać Boga tylko na ludzki sposób. Na ludzki sposób znaczy jednak: w relacjach międzyludzkich, w cielesności i historyczności. Czyni to także w przekonaniu, że jako człowiek nie może decydować, kiedy, gdzie i jak Bóg ma się mu pokazać, że jest raczej istotą przyjmującą, zdaną na całkowitą władzę, której sam nie może sobie udzielić i która jest znakiem najwyższej wolności Boga, osobiście decydującego o sposobie swej obecności”[28]. I dodaje: „I taki jest w końcu sens naszego chodzenia do kościoła w ogóle: włączanie siebie samego w historię Boga z ludźmi. Tylko w niej ja, jako człowiek, mam własną, autentycznie ludzką egzystencję i dlatego tylko to włączanie się otwiera przede mną rzeczywisty obszar mojego spotkania z odwieczną miłością Boga. Miłość ta nie szuka przecież jakiegoś samotnego ducha, który (jak już powiedzieliśmy) byłby tylko fantazmatem rzeczywistego człowieka, lecz szuka człowieka w całej jego integralności, w ciele jego historyczności, i w świętych znakach sakramentów daje mu pewność otrzymania odpowiedzi Boga, w której otwarte pytanie o człowieczeństwo znajduje swój cel i swoje spełnienie”[29].

Pytanie: Co nowego chrześcijaństwo wprowadziło do idei sakramentalności, czyli co jest specyfiką sakramentów chrześcijańskich?