Księga Mądrości

1.1.3.7. Mdr 16, 20-29: manna

Wspomnienie cudu manny (por. Wj 16; Ps 78, 25; 105, 40), będącego centrum przywoływanych przez autora wydarzeń na pustyni, pełni rolę klucza interpretacyjnego: stworzenie zostało przekształcone przez swego Stwórcę, by służyło Jego wiernym (16, 24-25). Temat Wyjścia, jako nowe stworzenie, zostanie podjęty na nowo przy końcu Księgi i osiągnie swój szczytowy punkt właśnie w ostatnim odniesieniu do manny jako pokarmu nieśmiertelności (19, 21c). Poza tym - według Pwt 8, 3 manna odsyła do słowa Boga - obowiązek zebrania jej o świcie poucza, iż należy dziękować i modlić się od początku dnia. Chrześcijańska liturgia odczytała ten tekst w świetle tajemnicy Eucharystii.

1.1.3.8. Mdr 18, 14-16: niszczące Słowo

Czas wyjścia z Egiptu oraz śmierć pierworodnych Egipcjan, co Wj 11,4; 12, 12.23.27.29 przypisuje bezpośrednio Bogu, któremu towarzyszył Niszczyciel (Wj 12, 23), wydają się być dziełem Bożego Słowa. Słowo to jawi się jako wykonawca sądów Boga już w Iz 11, 4; 55, 11 oraz w Jr 23, 29, a także w Oz 6, 5. Autor w tym dramatycznym przypomnieniu inspirował się w. 16b z 1 Krn 21, 15-27, a może nawet Homerem (Iliada IV, 443). Połącze­nie tych wydarzeń ma charakter apokaliptyczny, a słowo sądu nie zapowiada Wcielenia Słowa (przeciwnie do zastosowania w liturgii - tekstu tego używa liturgia Bożego Narodzenia), lecz budzące grozę Jego powtórne przyjście. Do tego nawiązują 1 Tes 5, 2-4 i Ap 19, 11-21 (Biblia Jerozolimska, wyd. włos­kie, Bologna 1992, 1414, przyp. do 18, 15).