Bierzmowanie - prorocy i Pisma

Czy można wskazać także starotestamentalne teksty, które zapowiadają poszczególne dary, które - jak uczy Kościół - są udzielone przez Ducha Świętego w sakramencie bierzmowania? 

Tekstem, który w tradycji Kościoła został zinterpretowany jako zapowiedź tak zwanych siedmiu darów Ducha Świętego, jest przytoczone wyżej proroctwo Izajasza, zawarte w Iz 11,2-3. Przykładem tego są słowa nauczania św. Ambrożego: „Przypomnij sobie, że otrzymałeś duchowy znak, «ducha mądrości i rozumu, ducha rady i męstwa, ducha poznania i pobożności, ducha świętej bojaźni», i zachowuj to, co otrzymałeś” (De mysteriis 7,42). Jak widać w świetle przywołanego tekstu, występuje tutaj symboliczna liczba, czyli liczba siedem, która już w tradycji starotestamentalnej była symbolem pełni i doskonałości. Wyakcentowanie przez Ojców Kościoła oraz pisarzy wczesnochrześcijańskich (Orygenes, św. Ambroży, św. Augustyn) takiej liczby owych darów jest wskazaniem, że udzielane przez Ducha Świętego dary stanowią pełnię pochodzącego od Boga obdarowania, z którego człowiek może korzystać, dążąc do doskonałości.

Należy jednak zaznaczyć, że w tekście hebrajskim Iz 1,2-3 zostało wyszczególnionych sześć tylko owych darów: „I spocznie na niej Duch Pański, duch mądrości i rozumu, duch rady i męstwa, duch wiedzy i bojaźni Pańskiej. Upodoba sobie w bojaźni Pańskiej”. W przytoczonych wersetach dwa razy pojawia się dar „bojaźni Pańskiej (yirʼaṯ IHWH)”. Ojcowie Kościoła, czy też pisarze wczesnochrześcijańscy, określając liczbę darów Ducha Świętego w oparciu o proroctwo Izajasza, oparli się jednak na greckim tłumaczeniu Starego Testamentu, czyli na tak zwanej Septuagncie, czy też na łacińskim przekładzie zwanym Wulgatą. W tłumaczeniu Septuaginty dar „bojaźni Pańskiej” wzmiankowany w w. 2 został przetłumaczony za pomocą terminu eusebeía, który oznacza między innymi „pobożność”, natomiast w w. 3 hebrajski zwrot yirʼaṯ IHWH został dosłownie przetłumaczony jako phobós theoú, czyli po prostu „bojaźń Boga”. Podobnie jest w Wulgacie: za pierwszym razem pojawia się termin pietas -  „pobożność”, za drugi natomiast timor Domini - „bojaźń Pana”. Tego rodzaju tłumaczenie dało zatem asumpt do ukonstytuowania się tradycji siedmiu darów Ducha Świętego: mądrości, rozumu, rady, męstwa, umiejętności, pobożności i bojaźni Bożej (zob. KKK 1831; 1845).