Bierzmowanie - prorocy i Pisma

Autorzy Katechizmu Kościoła Katolickiego, próbując określić istotę sakramentu bierzmowania, przywołali tekst nauczania Soboru Watykańskiego II:  „przez sakrament bierzmowania [ochrzczeni] jeszcze doskonalej wiążą się z Kościołem i obdarzeni są szczególną mocą Ducha Świętego, i w ten sposób jeszcze bardziej są zobowiązani, jako prawdziwi świadkowie Chrystusa, do szerzenia wiary słowem i uczynkiem oraz do jej obrony”(LG 11; por. KKK 1285). Innymi słowy, „bierzmowanie (...) jest (...) sakramentem, który daje Ducha Świętego, aby głębiej zakorzenić nas w synostwie Bożym, ściślej wszczepić w Chrystusa, umocnić naszą więź z Kościołem (...)” (KKK 1316). Jak widać wyraźnie w świetle przytoczonych tekstów, zasadniczym darem, który otrzymuje w sakramencie bierzmowania ochrzczony, jest moc Ducha Świętego jako szczególne uzdolnienie do wypełniania określonego posłannictwa w Kościele i wobec świata. A zatem szukając zapowiedzi sakramentu bierzmowania w starotestamentalnych tekstach Pism i Proroków, zasadniczo należy odwołać się do tych, w których jest mowa o udzielaniu Ducha Bożego (zob. 1 Sm 10,10 - rûaḥ ʼĕlōhîm), czy też Ducha Pańskiego (zob. Sdz 3,10 - rûaḥ IHWH). Oczywiście o Duchu tym w tradycji starotestamentalnej nie można mówić jeszcze jako o osobie Boskiej, można natomiast dostrzegać we wszelkich wzmiankach na jego temat zapowiedzi objawienia się w Nowym Testamencie Ducha Świętego jako trzeciej Osoby Boskiej.