Bóg prowadzi malkontenta

Należał pewnie do tych ludzi, którzy, gdy coś nie idzie po ich myśli, są wiecznie chorzy i słabi. Przecież choć zmęczony życiem, gdy dowiedział się że Józef żyje i że ma jechać do Egiptu, nagle w cudowny sposób nabrał sił. Ale widać dla Boga, który go prowadził,  jego humorzastość nie miała większego znaczenia.

… uparciuch i prorok

A jednak stary Jakub zda się rozumieć więcej, niż mogłoby się wydawać. Siedemnaście lat później, stary i zniedołężniały nie tylko wymógł na Józefie przysięgę, że pochowa go w grobie jego przodków. Jeszcze raz zagrał swoim synom na nosie. Ale i przewidział coś, czego żadną ludzką miarą przewidzieć nie było można.

Dlaczego Jakub postanowił adoptować swoje wnuki? To chyba  kolejny przejaw owego nieszczęsnego wyróżniania Józefa. Poprzednia przygoda niewiele go nauczyła. „Daję Ci o jedną wyżynę więcej, niż twoim braciom” (48, 21b). Nie, nie chodziło tylko o majątek Jakuba, który po jego śmierci musiał być teraz podzielony między większą liczbę dzieci. Także w przyszłości, przy podziale Kanaanu, ród Józefa miał dostać więcej, niż rody jego braci. Dwa razy więcej. 147-letni Jakub znów postawił na swoim. Znów zagrał na nosie mniej lubianym synom.

Ale jednocześnie zaskoczył i samego Józefa, gdy niby przez nieuwagę, ale tak naprawdę całkiem świadomie, prawą rękę położył na głowie młodszego Efraima. Z prawicy płynie większe błogosławieństwo – wierzyli starożytni. Stojący na progu śmierci Jakub widzi przyszłość. Wie, że nie ród starszego Manassesa, ale młodszego Efraima dojdzie kiedyś do większego znaczenia. Dlatego trzeba mu więcej Jakubowego błogosławieństwa.

Dziwny jest ten Bóg, który z jednej strony wzywa: świętymi bądźcie, bo ja jestem święty, a z drugiej potrafi wybrać i obdarowywać nadzwyczajnymi darami ludzi mało świętych. Ale to dobrze.  Widać, że nami, prostaczkami, nie gardzi…