Gdzie jest Bóg?

Oto dlaczego szczególnie znaczące są ostatnie słowa zmartwychwsta­łego Pana skierowane do Piotra w czwartej Ewangelii:

„Kiedy byłeś młodszy, przepasywałeś się i szedłeś, dokąd chciałeś. Kiedy jednak się zestarzejesz, wyciągniesz swoje ręce, a ktoś inny cię przepasze i poprowadzi, dokąd nie chcesz". Po­wiedział to, aby wskazać, jaką śmiercią uwielbi Boga. Następ­nie rzekł do niego: „Pójdź za Mną!" (J 21,18-19).

Nie należy wreszcie zapominać, że gdy Maria z Magdali uda­je się do grobu o świcie w dzień Paschy, widzi, „że tam, gdzie spoczywało ciało Jezusa, siedzi dwóch aniołów w białych sza­tach. Jeden w miejscu głowy, a drugi w miejscu nóg” (J 20,12).
Ten zapis, który najprawdopodobniej przywołuje dwóch cherubów znajdujących się na Arce Przymierza, dąży do odciśnięcia w sercu osób wierzących prawdy o zasadniczym znaczeniu: w Jezusie zmartwychwstałym na zawsze działa moc Szekiny Boga!
Innymi słowy, po ziemskich losach Jezusa, po Jego śmierci i zmartwychwstaniu już nie świątynia jest siedzibą Pana, a zasło­na, która w chwili śmierci Jezusa rozdziera się z góry do dołu (zob. Mk 15,38 i par.), profetycznie potwierdza koniec funkcji Miejsca Najświętszego. Świątynia będzie więc mogła wkrótce zniknąć i rzeczywiście jej kres rozpocznie się wraz ze słowami Jezusa na krzyżu: „Wykonało się" (J 19, 30)^[13]. Refleksja pierw­szych chrześcijan - której najpierw sprzyjała obecność Świątyni w Jerozolimie, a potem jej zburzenie przez Rzymian w 70 roku po Chr. - zgłębi tę prawdę i stwierdzi, że Jezus jest nową świą­tynią: „On jednak mówił o świątyni swego ciała. Kiedy więc po­wstał z martwych, uczniowie przypomnieli sobie, że właśnie to powiedział i uwierzyli Pismu oraz słowom Jezusa" (J 2,21-22). Śmierć Jezusa oznaczała zniszczenie Jego ciała, ale trzeciego dnia został On wskrzeszony przez Boga. Jezus zmartwychwsta­ły jest eschatologiczną świątynią wzniesioną „nie ludzką ręką", ale przez samego Boga, aby być „światłem na oświecenie pogan i chwałą ludu Izraela" (zob. Łk 2,32). Jezus zmartwychwstały jest „namiotem większym i doskonalszym, nie ręką uczynionym, czyli nienależącym do tego stworzenia" (zob. Hbr 9,11), który otworzył nam drogę do Ojca (zob. Hbr 10, 20)^[14]. W świetle poj­mowania Jezusa jako nowej świątyni, siedziby Boga pośród ludzi, Szekiny, chwały kontemplowanej przez uczniów (zob. J 1,14; 1 J 1,1-4), staje się bardziej zrozumiałe, dlaczego Piotr zwrócił się do Jezusa słowami: „Odejdź ode mnie, Panie, bo jestem grzesznym człowiekiem" (zob. Łk 5,8; J 6,68) i dlaczego sam Jezus obiecał: „Ujrzycie otwarte niebo, a także aniołów Bożych, którzy będą wstępowali i zstępowali na Syna Człowieczego" (J 1,51).
Jeśli Jezus jest świątynią, eschatologicznym przybytkiem Boga, to w konsekwencji chrześcijanie, którzy poprzez wiarę, chrzest i Eucharystię są włączeni w Niego, aby stanowić z Nim jedno ciało, są świątynią Boga i są nią na poziomie zarówno wspólnotowym^[15], jak i osobistym.

-----------------------------------------------------

[13] Izaak z Niniwy zostawił nam inspirującą refleksję na temat relacji po­między Szekiną i krzyżem: „Szekina, która pochodzi od Arki Przymierza, w ta­jemniczy sposób umieściła swój przybytek na krzyżu. Moc Szekiny ujawnia się w pełni na krzyżu" (Seconda collezione XI, 5-6). Zrozumiał on, że na krzyżu w pełni wyraziła się chwała Jezusa Chrystusa, chwała Tego, który umiłował aż do końca (zob. J 13,1).
[14] Por. A. Vanhoye, Sanctuaire terrestre, santuaire celeste dans l'Epitre aux Hebreux, w: C. Focant (red.), Quelle maison pour Dieu?, Cerf, Paris 2003, s. 351-394.
[15] Zob. także Ef 2,21 i 1 P 2,4-5.