Nawiedzenie (Łk 1,39-45)

Wyruszyła

Autor nie podaje konkretnej daty wyruszenia Maryi w podróż do Elżbiety, ale wiadomo, że Jej pobyt u krewnej trwał 3 miesiące (Łk 1,56): od 6 miesiąca po zwiastowaniu narodzin Jana Chrzciciela do jego przyjścia na świat. Łukasz zapisze, iż wyruszyła „Do pewnego pokolenia w Judzie…”.

 Powszechnie dziś wskazuje się Ain Kerem – małe miasteczko niedaleko Jerozolimy. Na kartach Biblii wzmiankowane jest już w Księdze Jozuego (Joz 15,59), jednak zamieszkane było już w epoce brązu. W średniowieczu nosiło nazwę „Św. Jana Chrzciciela w Górach”. Nazwa jednak tego osiedla nie występuje na kartach Ewangelii wg św. Łukasza. Ewangelista zapisze jedynie, iż  Maryja wybrała się i poszła z pośpiechem w góry do pewnego miasta w pokoleniu Judy (Łk 1,39).

Niektórzy autorzy jako miejsce pochodzenia Jana Chrzciciela, wskazują miasto położone w sercu gór Judzkich – Hebron. Inni sądzą, że w pierwotnym tekście Trzeciej Ewangelii napisane było nie Juda, ale Jutta – osiedle położone 12 km na południe od Hebronu. Opinie te jednak nie mają żadnego oparcia w tradycji. Z Ain Karem zaś związana jest długa i poparta tradycją i badaniami archeologicznymi historia. W 530 roku Teodozjusz ocenia odległość z Jerozolimy do miejsca, gdzie mieszkała Elżbieta, na 5 mil. Również kalendarz Kościoła jerozolimskiego z końca VII wieku, wzmiankując pielgrzymki do sanktuariów podaje, iż „28 sierpnia w wiosce Enquarim w kościele sprawiedliwej Elżbiety obchodzi się jej pamiątkę”. W wiekach średnich przekazy mówią o dwóch oddzielnych sanktuariach: w sanktuarium na terenie Ain Karem czczono pamięć Zachariasza i narodzenia Jana Chrzciciela, zaś w sanktuarium w górach czczono pamiątkę odwiedzin Maryi u św. Elżbiety. Obecne sanktuaria powstały dzięki trosce i staraniom oo. franciszkanów, którzy je odbudowali zachowując przekazane tradycje.

W rozważaniu o przekazie nawiedzenia ważny jest górny kościół dominujący nad dzisiejszym miasteczkiem Ain Karem, kościół nawiedzenia. U stóp drogi, która wiedzie do sanktuarium, pielgrzymi spotykają źródło nazywane Źródłem Najświętszej Maryi Panny. Znamienne jest, że nie tylko tradycja sięgająca wieków średnich, ale również i współczesne odkrycia archeologiczne – dzięki którym odkryto tu cmentarze starochrześcijańskie – wskazują na ujęcie wodne, z którego mogła czerpać wodę Maryja dla potrzeb Elżbiety.

Dawniej leżące w górach sanktuarium nawiedzenia składało się z dwóch kościołów: górnego oraz dolnego, położonych jeden nad drugim. Jednak opuszczone przez Ormian (1480 r.), popadło w ruinę. Franciszkanie weszli w posiadanie tych ruin w 1679 roku i odnowili kult. Obecne sanktuarium zostało wzniesione w 1939 roku według projektu Antionio Barluzziego, który nawiązał do jego pierwotnego kształtu. Mamy zatem dwa kościoły. W czasie budowy obecnego sanktuarium odrestaurowano kryptę upamiętniającą dom św. Elżbiety i zbudowano całkowicie nowy kościół górny, zachowując jedynie pewne fragmenty starożytnych budowli. Mając zatem na uwadze zarówno starożytną tradycję, jak i współczesny kult można stwierdzić, iż niewątpliwie Ain Karem jest miejscem, do którego przybyła Maryja, by wspierać swoją krewną Elżbietę[3].