Modlitwa - Pieśń uwielbienia

Anna, żona Elkany, była bezpłodna i bezdzietna. Z tego też powodu była przez wiele lat przedmiotem drwin drugiej żony Penniny. Po jednej z żarliwych modlitw w świątyni Bóg wysłuchał jej prośby i stał się cud. Poczęła i porodziła syna, któremu dała na imię Samuel. Zgodnie ze złożoną obietnicą, gdy Samuel podrósł, zaprowadziła go do świątyni i oddała Bogu, wypowiadając przy tym piękną pieśń uwielbienia:

Raduje się me serce w Panu,
podnoszę czoło dzięki Panu,
rozwarły się me usta na wrogów moich,
gdyż cieszyć się mogę Twoją pomocą.
Nikt tak święty jak Pan,
prócz Ciebie nie ma nikogo,
nikt poza Tobą, nikt taką Opoką jak Bóg nasz.
Nie mówcie więcej słów pełnych pychy,
z ust waszych niech nie wychodzą słowa wyniosłe,
bo Pan jest Bogiem wszechwiedzącym:
On waży uczynki.
Łuk mocarzy się łamie,
a słabi przepasują się mocą,
za chleb najmują się syci,
a głodni już odpoczywają,
niepłodna rodzi siedmioro,
a wielodzietna więdnie.
To Pan daje śmierć i życie,
wtrąca do Szeolu i zeń wyprowadza.
Pan uboży i wzbogaca,
poniża i wywyższa.
Z pyłu podnosi biedaka,
z barłogu dźwiga nędzarza,
by ich posadzić wśród możnych,
by dać im tron zaszczytny.
Do Pana należą filary ziemi:
na nich świat położył.
On ochrania stopy pobożnych.
Występni zginą w ciemnościach,
bo nie [swoją] siłą człowiek zwycięża.
Pan wniwecz obraca opornych:
przeciw nim grzmi na niebiosach.
Pan osądza krańce ziemi,
On daje potęgę królowi,
wywyższa moc swego pomazańca.
(1 Sm 2,1-10)