Nadzieja czystego serca

Samo słowo „serce” w języku biblijnym opisuje ludzkie wnętrze, a więc zarówno intelekt, jak i uczucia, rozum i wolę, pragnienia i decyzje.

W oczekiwaniu na Boże Narodzenie wielu ludzi robi domowe porządki. Niektóre rzeczy idą w kąt, inne jako niepotrzebne są wyrzucane, jeszcze inne się eksponuje. Przy tej okazji najważniejszą sprawą w poszukiwaniu Boskiej nadziei jest troska o porządek w sercu. Samo słowo „serce” w języku biblijnym opisuje ludzkie wnętrze, a więc zarówno intelekt, jak i uczucia, rozum i wolę, pragnienia i decyzje. To również duch, czyli „miejsce”, gdzie odbywa się dialog osoby z samą sobą, gdzie bierze ona na siebie jakąś odpowiedzialność i otwiera się albo zamyka przed Bogiem.

„Błogosławieni czystego serca, albowiem oni Boga oglądać będą” (Mt 5,8). Zatem „błogosławiona” przez Jezusa czystość ma ogarnąć całą osobę: ciało, intelekt, spojrzenie, zamiary i wybory. Także pracę i relacje z innymi” (Paweł Krupa OP). Jest ona pewnym procesem a nie stanem. Papież Franciszek naucza, że „serce, które umie kochać, nie dopuszcza do swego życia czegoś, co zagraża tej miłości, czegoś, co ją osłabia lub naraża ją na niebezpieczeństwo” (GeE 83). Zatem czyste serce mają ci, którzy niczego nie ukrywają, nie przemilczają, nie są obarczeni winą i nie mają wobec innych złych zamiarów. Nie chcą udawać, aby innych wprowadzić w błąd, oszukać. Ludzie bowiem oceniają innych po tym, co zewnętrzne, Bóg natomiast zna ludzkie wnętrze, zna nasze serca (por. 1 Sm 16,7).

Jezus mówi kategorycznie: „Nic nie wchodzi z zewnątrz w człowieka, co mogłoby uczynić go nieczystym; lecz to, co wychodzi z człowieka, to czyni człowieka nieczystym. (...) Z wnętrza bowiem, z serca ludzkiego pochodzą złe myśli, nierząd, kradzieże, zabójstwa, cudzołóstwa, chciwość, przewrotność, podstęp, wyuzdanie, zazdrość, obelgi, pycha, głupota” (Mk 7,15. 21-22). „Ojciec, który „widzi w ukryciu” (Mt 6, 6), rozpoznaje to, co nie jest czyste, czyli to, co nie jest szczere, ale jest tylko powłoką i pozorem, jak też Syn, który wie, ‘co w człowieku się kryje’ (J 2, 25)” (GeE 84). Także w „intencjach serca mają swe źródło pragnienia i najgłębsze decyzje, które naprawdę nas pobudzają (GeE 85).

Kiedy serce prawdziwie kocha Boga i bliźniego, to wówczas jest ono czyste i może zobaczyć Boga (por. GeE 86). Pomocą na drodze przywracania czystości serca jest słowo Boże, które wskazuje na pokorę, jako drogę naśladowania Jezusa. Prowadzi nas ono do odkrywania wartości pokuty. A „pokuta wewnętrzna zawiera równocześnie pragnienie i postanowienie zmiany życia oraz nadzieję na miłosierdzie Boże i ufność w pomoc Jego łaski. Temu nawróceniu serca towarzyszy zbawienny ból i smutek, który ojcowie Kościoła nazywali smutkiem duszy i skruchą serca” (KKK 1431).