Jezus przed Annaszem i Piłatem

Fragment książki "Komentarz do Ewangelii" , który publikujemy za zgodą Wydawnictwa M

Wówczas kohorta oraz trybun razem ze strażnikami żydowskimi pojmali Jezusa, związali Go i zaprowadzili najpierw do Annasza. Był on bowiem teściem Kajfasza, któ­ry owego roku pełnił urząd arcykapłański. Właśnie Kajfasz poradził Żydom, że warto, aby jeden człowiek zginął za naród.
A szedł za Jezusem Szymon Piotr ra­zem z innym uczniem. Uczeń ten był znany arcykapłanowi i dlatego wszedł za Jezusem na dziedziniec arcykapłana, podczas gdy Piotr zatrzymał się przed bramą na zewnątrz. Wszedł więc ów drugi uczeń, znany arcyka­płanowi, pomówił z odźwierną i wprowadził Piotra do środka. (J 18,12-16)

W ostatnią niedzielę roku liturgicznego Kościół zaprasza nas do refleksji nad osobą i tajemnicą Jezusa Chrystusa, Króla Wszechświata. To święto ustanowione przez papieża Piusa XI pomaga nam lepiej zrozumieć centralne miejsce Chrystusa, który nad wszystkim włada i wszystko oddaje we władanie Ojca, tak aby Bóg był wszystkim we wszystkich (por. 1 Kor 15,27-28). To prawda, że Jezus żyjąc na ziemi sprzeciwił się pragnieniu ludu, który po rozmnożeniu chleba (por. J 6,1-15) chciał Go ogłosić królem. Uczynił to jednak, by wyprowadzić z błędu tych wszystkich, któ­rzy Jego rolę Dawcy rozumieli tylko w sensie politycznym i doczesnym. Królewskość Chrystusa przerasta wymiar czysto ziemski i nie wypływa z logiki władzy, lecz z lo­giki ofiary Jezus staje się Królem i Zbawicielem świata poprzez wywyższenie Krzyża, po którym nastąpiło zmartwychwstanie i uwielbienie po prawicy Ojca. Swoją kró­lewską moc objawia dopiero na drzewie krzyża: Ja, gdy zostanę nad ziemię wywyż­szony, przyciągnę wszystkich do siebie (J 12,32).

W myśl tej samej logiki na pytanie prokuratora Poncjusza Piłata: Czy Ty jesteś Królem? Jezus odpowiada: Tak, jestem królem. Ja się na to narodziłem i na to przy­szedłem na świat, ale królestwo moje nie jest z tego świata, królestwo moje nie jest stąd (por. J 18,33.36-37). W ten sposób Jezus wyjaśnia, że Jego królewska władza nie mieści się w żadnym z ludzkich systemów politycznych, nie pochodzi z niskości, lecz z wysoka (J 8,23). Ale Jego królestwo, choć nie z tego świata, nie jest poza światem, nie jest obojętne na los tego świata. Dlatego Jezus wskazuje także cel swo­jego królestwa: przyszedłem na świat, aby dać świadectwo prawdzie (J 18,37). Chrystus-Król przychodzi jako Ten, który objawia Miłość Boga, jako Pośrednik No­wego Przymierza, Odkupiciel człowieka. Ustanowione przez Niego królestwo działa wedle swej wewnętrznej dynamiki jako zaczyn i znak zbawienia służący budowaniu świata bardziej sprawiedliwego, braterskiego, solidarnego, natchnionego ewange­licznymi wartościami zbawienia i wiecznego błogosławieństwa, świata, który wszy­scy winniśmy budować. (...)

Tak oto medytacja o Jezusie Chrystusie, Królu świata, uczy nas obowiązku soli­darnej i odpowiedzialnej współpracy w budowaniu miasta ziemskiego pod przewod­nictwem Tego, który będąc - jak głosi Apokalipsa - Królem królów i Panem panów (Ap 19,16), nie tyle panuje nad swoją trzodą, co służy jej i ją zbawia. Dlaczego Syn przyjął ludzką naturę, wszedł w naszą historię - sam będąc nieskończoną trans­cendencją - i poddał się wszystkim ograniczeniom czasu i przestrzeni? Odpowie­dzi na to pytanie udziela Jezus w rozmowie z Piłatem: Ja się na to narodziłem i na to przyszedłem na świat, aby dać świadectwo prawdzie. Każdy, kto jest z prawdy, słucha mojego głosu (J 18,37). Prawdzie sprzeciwia się bowiem grzech, który w swej najgłębszej istocie jest kłamstwem (por. J 8,44). Odkupienie dokonuje się zatem przez ponowne ustanowienie prawdy w relacji między człowiekiem i Bogiem. Jezus przyszedł na świat, aby ustanowić tę fundamentalną prawdę. (...)