Beduini

Po całodziennej wędrówce docieramy w końcu do namiotów. Zmęczeni i spragnieni sięgamy po niewielki zapas wody, by umyć twarz i zaspokoić pragnienie. Beduin, który udziela nam gościny rozpala ognisko, pomrukując przy tym słowa pustynnej pieśni, pieśni pełnej tęsknoty i jakiegoś żalu, ale jednocześnie tchnącej spokojem.

Siadamy wokół z książką Thompsona, zatytułowanej Kraj naszej Księgi. Autor zajmuje się badaniem ksiąg i krajów biblijnych. Niejednokrotnie przebywał w Izraelu, by lepiej zapoznać się z geografią terenu, archeologią biblijną i historią narodu. W czasie swych podróży po Ziemi Jezusa wiele razy spotykał pasterzy, którzy wypasali swe trzody na górach Izraela. Praca ta niewiele różni się od obowiązków, jakie musieli wykonywać pasterze owiec za czasów Jezusa. Wiatr przewraca stronice i dzięki temu natrafiam na fragment: „Znałem kilka takich przypadków, kiedy pasterz dosłownie postradał życie. Pewien biedny, wierny pasterz ostatniej wiosny gdzieś pomiędzy Tyberiadą a Taborem zamiast uciekać, stawił czoła trzem beduińskim złodziejom i został rozsiekany na kawałki przez ich kindżały, i w ten sposób zginął pośrodku swoich owiec, których bronił”.

Beduini to koczownicze plemiona arabskie, które żyją jeszcze na pustynnych i górzystych terenach dawnej Palestyny. Zajmują się głównie wypasem owiec. Zadziwiające, że nawet kilkudziesięciu osobowa grupa Beduinów potrafi posługiwać się sobie tylko zrozumiałym językiem i pielęgnować właściwe im zwyczaje.

Żyjąc z dala od miast i większych osiedli, wieczorami zasiadają przy ognisku przed swoimi namiotami, by długo rozmawiać, śpiewać, ale także trzymać straż nocną przy swych stadach. Niekiedy okazuje się to konieczne, gdyż zdarzają się przypadki kradzieży owiec. Jeszcze niedawno izraelska prasa podawała informacje o wzajemnym wykradaniu stad wśród różnych plemion beduińskich.