"Kto wstąpi na górę Pana,
kto stanie w Jego świętym miejscu?
Człowiek rąk nieskalanych i czystego serca,"

Ps 24,1-2.3-4ab.5-6

Bardzo dobre pytanie , czemu sami z siebie nie rozpoznajemy co jest słuszne?

Człowiek jest świątynią Ducha Świętego, tak więc w duchu mądrości potrafi dobrze rozróżnić co się dzieje wokół nas i z nami.

Pytanie rodzi się kogo słuchamy? Dokąd zmierzamy?

"Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi,
że tajemnice królestwa objawiłeś prostaczkom."
Por. Mt 11,25

Boże, Ojcze, jak dobrze być dzieckiem Twoim.

Myślę, że chodzi tu o rozbieżność rozumu i serca, a przede wszystkim trudności oderwania się od samego siebie. Nasza historia jest kroniką zranień, często z czasów kiedy nie mieliśmy mechanizmów obrony, odrzucani i poniżani przez najbliższych w pewnym momencie powiedzieliśmy - Dość!
Nasze strategie obrony ranią innych, zwłaszcza te poprzez atak...
Znosić innych, to przyjąć krzyż, zgodzić się na to że będzie bolało, czasem bardzo. Zrozumieć, że nasza wartość nie leży w naszej skuteczności, w umiejętności unikania i parowania ciosów. Nasza wartość wynika jedynie z ceny jaką zapłacił za nas Chrystus, On obronił nas przez jedynym prawdziwym wrogiem. My sami, wszyscy jesteśmy braćmi...