„Panie, pozwól mi najpierw pójść i pogrzebać mojego ojca”.

Gdyby ojciec tego ucznia rzeczywiście umarł, ten z pewnością odprawiłby uroczystości pogrzebowe, a Jezus byłby jednym z żałobników. Na Bliskim Wschodzie zawsze grzebało się zmarłych zaraz po śmierci,
To zdanie jest orientalizmem, szczególnie w języku aramejskim. Znaczy to "Mój ojciec jest starym człowiekiem i muszę opiekować się nim aż do śmierci". Podobnie, "Mój ojciec jest na krawędzi grobu" oznacza "Mój ojciec może umrzeć każdego dnia". Człowiek siedemdziesięcioletni na Bliskim Wschodzie był uznawany za "martwego", gdyż był już nieproduktywny. Nie było przecież firm ubezpieczeniowych ani banków dających zabezpieczenie materialne na starość, więc starzejący się człowiek w sposób naturalny był zależny od syna. Największym marzeniem ojca było mieć swojego syna przy sobie w chwili śmierci, by zamknął mu oczy w ostatniej godzinie, po tym jak sam udzielił rodzinie błogosławieństwa (Rodz. 49).
Jezus mówi uczniowi, że jeśli podąży w poszukiwaniu Królestwa Bożego, pozostali członkowie jego społeczności zajmą się jego ojcem (Mt 6,33). Cytując za dr. Lamsa, w języku aramejskim umarły to "metta", podczas gdy miasto to "medita". Prawdopodobnie Jezus powiedział więc "Zostaw miastu grzebanie ich umarłych", co było w zgodzie z ówczesnymi obyczajami.