Oto my opuściliśmy wszystko i poszliśmy za Tobą, cóż więc otrzymamy? Mt 19,27b
To zdanie dzisiaj poruszyło mnie najbardziej. Najpierw to, że Piotr pyta Jezusa: cóż więc otrzymamy? Że się nie bał tak zapytać! Nie wystarczy Tobie, Piotrze, że jesteś tak blisko Boga-Człowieka, że się jeszcze pytasz, co otrzymasz? Przecież już tak wiele otrzymałeś. Ale pomyślałam sobie, że skoro Piotr tak zapytał, a Pan Jezus go nie zgromił i skoro Słowo Boże jest żywe, to ja też spróbuję dzisiaj tak zapytać. Panie Jezu, wiele rzeczy mi się nie udaje, ale tak bardzo pragnę być blisko Ciebie, są rzeczy, których się wyrzekam dla Ciebie, są rzeczy, w których się staram dla Ciebie, cóż więc otrzymam? Stokroć tyle otrzymasz i życie wieczne odziedziczysz (por. Mt 19,29b) Nad to wszystko, Panie, co opuszczam, droższa mi jest miłość Twoja.
Piotr mówi: opuściliśmy wszystko i poszliśmy za Tobą. Żeby pójść za Jezusem, trzeba opuścić wszystko. Co to znaczy: opuścić wszystko. Dwie takie myśli nasunęły mi się w związku z tym pytaniem. Po pierwsze: jeżeli ja siebie nie mam, to jak będę mogła siebie dać Bogu? Siebie nie mam, jeżeli czegoś w sobie nie akceptuję, jeżeli siebie nie kocham, jeżeli w siebie nie wierzę, jeżeli siebie się wstydzę, jeżeli siebie lekceważę. Dopiero wtedy, kiedy siebie będę pewna, będę miała siebie i wtedy będę mogła siebie dać Bogu. Po drugie: ile rzeczy wydaje mi się, że opuściłam, a w rzeczywistości tak nie jest? Wydaje mi się, że coś zapomniałam, na coś już się nie gniewam, coś sobie lub innym wybaczyłam, a ciągle to wraca. Albo coś czuję i nie wiem dlaczego. To, czego nie nazwałam i nie zaakceptowałam, tego nie mogę opuścić. Ale Apostołowie nie byli idealni i poszli za Nim, więc i ja idę za Jezusem, bo On ma słowa życia wiecznego (por. J 6,68).