Wiara w Ewangelii św. Mateusza

Ale królestwo niebieskie zrealizuje się w sposób doskonały, gdy wszyscy poddadzą się „jarzmu” Bożego panowania, czyli Bożej woli. Czasy ostateczne, które zaczęły się wraz z pierwszym przyjściem Jezusa, osiągną jednak pełnię w przyszłości – na końcu czasów. Teraźniejszość jest tylko przygotowaniem i zapowiedzią tej przyszłości. Wówczas zrealizuje się w pełni nowa rzeczywistość.

Dlatego w Ewangelii św. Mateusza dostrzegalne jest wyraźne napięcie między dwoma biegunami: teraz i w przyszłości. Ten aspekt eschatologiczny akcentuje wiele przypowieści. Ich cechą charakterystyczną jest to, że zapowiadają wypełnienie się królestwa. Widać to szczególnie w tzw. przypowieściach o wzroście (Mt 13,24-30.47-50). Mówią one o „teraz” królestwa, ale równocześnie o jego przyszłości i wypełnieniu.

Siew jest tym „teraz” królestwa, a obfite żniwa jego wypełnieniem eschatologicznym (Mt 13,1-9); małe ziarno gorczycy – to „teraz”, a wielkie żniwo – to czasy eschatologiczne. Podkreślają jednak równocześnie bezpośrednią łączność między aktualnym działaniem Boga w świecie a Jego interwencją na końcu czasów. Uczą, że królestwo jest już wprawdzie obecne w świecie, ale nie osiągnęło jeszcze pełnego ujawnienia się.

Nastąpi ono dopiero w czasach ostatecznych. Będzie to ostateczne zwycięstwo Boga nad szatanem. Sprawiedliwi posiądą wtedy królestwo przygotowane dla nich od założenia świata (Mt 25,31-46) a Bóg zapanuje wśród ludzi.

Ta przyszła rzeczywistość jest przedmiotem nadziei. Idący za Jezusem, wejdą dopiero w przyszłości do królestwa Bożego, które będzie nagrodą za dobre uczynki (Mt 7,21). Syn Człowieczy przyjdzie w chwale Ojca i odda każdemu według jego uczynków (Mt 16,27-28). W otrzymywaniu tej nagrody będzie zachowana hierarchia w zależności od uczynków dokonanych na ziemi (Mt 5,19).

W każdym razie pełne i ostateczne utwierdzenie królestwa nastąpi po przyjściu Syna Człowieczego w chwale i po sądzie powszechnym.

Uświadamiając sobie, że Bóg jest blisko człowieka i jest jego Zbawicielem, który uwalnia go od różnych nieszczęść, a nade wszystko od grzechu i władzy, uczeń Jezusa winien odpowiedzieć przemianą życia i głębokim zaufaniem Stwórcy.[3]