Powtarzające się w nich określenie „anioł Pana” może oznaczać tego samego albo różnych aniołów. Dopiero w późniejszych księgach Biblii mają oni własne imiona: Michał i Gabriel w Księdze Daniela; Rafał w Księdze Tobiasza. Monoteizm, który był ugruntowany w judaizmie po niewoli babilońskiej, pozwalał na przypisywanie im większej roli bez pomniejszania prawdy o jedynym i wszechmocnym Bogu. W okresie hellenistycznym i rzymskim religijne teksty żydowskie wymieniają różne kategorie aniołów oraz podają ich imiona razem z zadaniami. W pozabiblijnej Księdze Henocha pojawia się siedmiu najważniejszych z nich: Uriel – anioł gromu i drżenia; Rafał – anioł dusz ludzkich; Raguel – dokonujący zemsty nad aniołami upadłymi; Michał – ustanowiony nad narodem izraelskim; Sarakiel – nad duchami dzieci; Gabriel – nad rajem, nad smokami i cherubinami; Remiel – nad powstającymi z martwych.