Duch Święty w psalmach

Wszechwiedza Boga, która budzi w wierzącym poczucie bezpieczeństwa stanowi jeden z zasadniczych tematów pierwszej części Psalmu 139. A w jaki sposób psalmista mówi o drugim przymiocie, jakim jest Boża wszechobecność?

Fragment dotyczący wszechobecności Boga otwiera pytanie retoryczne: „Dokąd odejdę od ducha Twojego i gdzie ucieknę przed Twoim obliczem?” (w. 7). Przytoczone słowa wyrażają przekonanie psalmisty, że nieskończona obecność Boga, która obejmuje wszystko, co istnieje, tak naprawdę czyni niemożliwym odejście od Stwórcy. W przywołanym wersecie autor psalmu mówi o „duchu” (hebr. rûaḥ) Bożym, którego działanie wyraża przenikającą wszystko obecność samego Boga. Termin „duch” (hebr. rûaḥ) Boga, tworząc paralelę z wyrażeniem „oblicze” (hebr. pānîm) Boga, służy określeniu w analizowanym wersecie przymiotu samego Boga, jakim jest Boża wszechobecność. „Duch” Boży jako niematerialna i nieuchwytna istota doskonale reprezentuje nieznającą żadnych ograniczeń Bożą obecność. Retoryczny charakter pytania postawionego przez psalmistę wyraźnie świadczy o jego przekonaniu, że nie jest możliwe, nawet na jeden moment, wyrwanie się człowieka spod życiodajnego oraz wszechobecnego tchnienia tego „ducha” Bożego (Ps 104,29-30).