Duch Święty w psalmach

Można więc powiedzieć, że psalmista pomaga w odkrywaniu prawdziwego obrazu Boga, którego wszechwiedza służy trosce o człowieka, a nie wyczekiwaniu na jego upadki.

Wiedza Boga wobec każdego człowieka ma charakter absolutny, ponieważ obejmuje wszystkie sytuacje ludzkiego życia. Psalmista symbolicznie obrazuje egzystencję człowieka, mówiąc o jego codziennych czynnościach, jak: „wstawanie”, „siedzenie”, „leżenie”, „chodzenie”, „myślenie” (ww. 2-3), by w ten sposób unaocznić prawdę, że Boże poznanie przenika cały bieg ludzkiego życia. Myśl o wszechogarniającej wiedzy Boga, która jest niepojęta dla człowieczego umysłu przekazują kolejne wersety psalmu: „Zanim się zjawi słowo na moim języku, Ty, PANIE, znasz je w całości! Ze wszystkich stron mnie ogarniasz i kładziesz na mnie swą rękę. Przedziwna jest Twoja wiedza o mnie; przerasta mnie, nie mogę jej pojąć” (ww. 4-6). W przytoczonym fragmencie psalmista uczy, że znający dogłębnie ludzkie wnętrze Bóg jest kimś najbliższym człowiekowi, właśnie dlatego, że wie o jego „wszystkich drogach” (w.3). Warto w tym miejscu podkreślić, że refleksja natchnionego autora nad wszechwiedzą Boga rzeczywiście sprzeciwia się fałszywemu obrazowi Boga, mającego niby czyhać na najmniejsze potknięcie człowieka. Boża wszechwiedza, która wprawia w podziw psalmistę jest przymiotem służącym troskliwej opiece Boga nad swoim stworzeniem.