Okres zwykły

Modlitwa
 

„Dokądże, Panie, wzywać Cię będę… ?” (Ha 1,2a)


Pobożni Żydzi odmawiali modlitwy kilka razy dziennie. Dla wszystkich dorosłych mężczyzn, czyli takich, którzy ukończyli trzynasty rok życia, modlitwa była bezwzględnie obowiązującym nakazem. Przed rozpoczęciem modlitwy należało:

- owinąć się w „tallit”

TALIT – czworokątna chusta modlitewna zakończona rytualną frędzlą, na rogach zaś miała „cicit” (rodzaj „chwastów” z ośmiu frędzli każdy – tak, że wszystkich razem było trzydzieści dwa, co stanowiło liczbowy odpowiednik słowa „serce”). Wykonana była zwykle z białej wełny, jedwabiu lub bawełny z czarnymi lub czerwonymi pasami. U podstaw obyczaju noszenia „talitu” leży biblijne zalecenie: „niech sobie zrobią frędzle na skrajach swoich szat… gdy na nie spojrzycie, przypomnicie sobie wszystkie przykazania Pana, aby je wypełnić” (Lb 15,38-39)

- nałożyć na siebie „tefillin”.

TEFILLIN (po grecku „filakterie”) – dwa małe, czarne, kwadratowe pudełeczka ze skóry zwierząt rytualnie czystych, zawierające przepisane cztery fragmenty biblijne (Wj 13,1-10;11,16; Pwt 6,4-9; 11,13-21). Rzemieniami przywiązywało się je do lewego przedramienia (nałożenie na rękę należy pojmować, jako przypomnienie ręki Boga wyciągniętej do Izraelitów, gdy wyprowadzał ich z Egiptu, a umieszcza się je naprzeciw serca, by podporządkować pragnienia serca Bogu) i do górnej części czoła (aby ujarzmić myśli i zmysły). Wynikało to ze słów „Przywiążesz je do swej ręki jako znak. Niech one ci będą ozdobą przed oczami” (Pwt 6,8)

Czyniono to szczególnie podczas modlitwy „szacharit”.

SZACHARIT – codzienne modlitwy poranne, odpowiadające porannej ofierze składanej niegdyś w Świątyni. Zwyczaj ich odmawiania wywodził się od Abrahama, który „wstawszy rano, udał się na to miejsce, na którym przedtem stał przed Panem” (Rdz 19,27). Były to najdłuższe modlitwy w ciągu całego dnia, składające się z błogosławieństw, psalmów i hymnów. Dopiero po odmówieniu tych modlitw pobożny Izraelita mógł spożyć posiłek.