Okres zwykły

Podczas modlitwy zwracano się w stronę Jerozolimy, za przykładem danym przez proroka Daniela w czasach niewoli. Przebywając w Jerozolimie – zwracano się w stronę Świątyni, będąc zaś w Świątyni – zwracano się w stronę Świętego Świętych.
W czasie modlitwy klękano jedynie w wyjątkowych przypadkach, dając wówczas wyraz usilnego błagania Pana Boga. O wiele częściej natomiast składano pokłony, uginając kolana lub chyląc czoło jak najniżej. Często również podczas modlitwy padano na twarz.
Powszechnie przyjętym gestem podczas modlitwy było wzniesienie rąk ku niebu. Nie składano natomiast rąk w taki sposób jak to czynimy dzisiaj. Ten gest rozpowszechnił się dopiero w V wieku, przyniesiony albo z Bizancjum, albo od plemion germańskich.

Dwa teksty modlitewne były szczególnie wykorzystywane w modlitwach codziennych.
Rano i wieczorem, a także przy wielu innych okolicznościach odmawiano słynne „Szema Izrael” od którego rozpoczynano modlitwę. Tekst ten, pochodzący z Księgi Powtórzonego Prawa był wyznaniem wiary Izraelity.

„Słuchaj, Izraelu, Pan jest naszym Bogiem - Panem jedynym. Będziesz miłował Pana, Boga twojego, z całego swego serca, z całej duszy swojej, ze wszystkich swych sił. Niech pozostaną w twym sercu te słowa, które ja ci dziś nakazuję. Wpoisz je twoim synom, będziesz o nich mówił przebywając w domu, w czasie podróży, kładąc się spać i wstając ze snu. Przywiążesz je do twojej ręki jako znak. Niech one ci będą ozdobą przed oczami. Wypisz je na odrzwiach swojego domu i na twoich bramach.” (Pwt 6, 4-9)

Drugą z modlitw, zwaną „Szemone Esre” (osiemnaście błogosławieństw) należało odmawiać głośno (a jeśli było to niemożliwe – przynajmniej po cichu) trzy razy dziennie. Wzywa ona do wysławiania Przedwiecznego, Boga Abrahama, Izaaka i Jakuba, Pana wielkiego, potężnego i straszliwego, który rozdziela wszelkie dobrodziejstwa, dzięki któremu żyje wszystko na świecie, od którego pochodzi wszelka mądrość i wszelka świętość. (współcześnie tekst tej modlitwy zawiera również wzmianki o zniszczeniu Świątyni, a także o „sekcie nazarejczyków” – tak więc jest trochę inny niż odmawiany przez Chrystusa i Jego uczniów)
Tak więc cały dzień wierzącego był, za pośrednictwem tej żarliwej modlitwy, poświęcony i poddany Bogu.
Co ciekawe – osiemnaste błogosławieństwo rozpoczynało się od słów „Ojcze nasz”, a po „błogosławieństwach” następowały prośby – o chleb powszedni, o łaski duchowe, o darowanie win, także o zjednoczenie pokoleń i przyjście Królestwa Bożego.

CAŁOŚĆ
ADWENT
OKRES BOŻEGO NARODZENIA
OKRES ZWYKŁY
WIELKI POST
OKRES WIELKANOCNY