Ojców mowa

Te treści doskonale wpisują się w orędzie bezimiennego wieszcza, włączone w Księgę Izajasza.

Starotestamentalny prorok jest autorem czterech pieśni, których bohaterem jest bezimienny ebed – sługa. Ten żyje w szczególnej bliskości Boga. I nie chodzi tutaj jedynie o mistyczną więź.

Ów sługa jest posłany, by działać i głosić. Biblijne orędzie trzeciej pieśni mówi, że został obdarzony „językiem wymownym”. Hebrajski tekst u swego rdzenia wskazuje dosłownie na coś więcej: „leszon limmudim”. Tę frazę trzeba przetłumaczyć jako „język uczniów”. Oba tłumaczenia zdają się od siebie odległe. Gdzie więc szukać jakiejś wspólności?

Ona istnieje, gdy sięgnie się do kulturowego tła biblijnego tekstu. W tamtym kręgu znaczeń i w tamtym czasie uczeń był kontynuatorem swego mistrza o tyle, o ile wiernie powtarzał to, czego od niego się nauczył. „Wymownym” uczniem był więc ten, kto jako uczeń pozostawał wierny nauce swego nauczyciela. I takim jest biblijny sługa. On nie zmienia swej postawy, mimo że zmieniają się okoliczności. On pozostaje wierny swemu Boskiemu Mistrzowi, mimo że jego działalność zaczyna spotykać się z postawą wrogości otoczenia. On, wierny nauczaniu Boskiego Mistrza, podaje „grzbiet bijącym i policzki rwącym brodę. Nie zasłania twarzy przed zniewagami i opluciem”. Prorocka wizja w szeregu detali spełnia się w opisie zbawczej męki Jezusa Chrystusa.

Ona spełnia się też o wiele doskonalej w istocie prorockiego orędzia. Zbawiciel jest perfekcyjnym uczniem, który nie dodaje niczego do pouczeń Pana zapowiadającego zbawienie na kartach Starego Testamentu. To Jezus Chrystus jest najdoskonalszym uczniem, który ma „wymowny język”, a więc mowę doskonale harmonizującą z wolą Ojca, i przez swe zbawcze dzieło „przychodzi z pomocą strudzonemu”. I tak to mowa Ojca spełnia się doskonale w mowie Syna, który zbawia świat, wypełniając rolę sługi, każdego dnia gotowego słuchać i wypełniać Bożą wolę.

***

Tekst czytania znajdziesz tutaj