Bóg radością pokornych

Bóg radością pokornych: 1 Sm 2,1–10
¹ Moje serce raduje się w Panu,
dzięki Niemu moc moja wzrasta.
Szeroko otwarłam usta przeciw moim wrogom,
bo cieszyć się mogę Twoją pomocą.
² Nikt nie jest tak święty jak Ty, Panie,
poza Tobą bowiem nie ma nikogo,
prócz naszego Boga nie ma innej ostoi.
³ Nie powtarzajcie słów pełnych pychy,
niech mowa harda z ust waszych nie wychodzi,
Gdyż Pan jest Bogiem wszechwiedzącym
i On ocenia uczynki.
⁴ Łuk potężnych się łamie,
a mocą przepasują się słabi.
⁵ Syci za chleb się najmują,
głodni zaś odpoczywają.
Niepłodna rodzi siedmioro,
a matka wielu dzieci usycha.
⁶ Pan daje śmierć i życie,
wtrąca do Otchłani i z niej wyprowadza.
⁷ Pan czyni ubogim lub bogatym,
poniża i wywyższa.
⁸ Biedaka z prochu podnosi,
z błota dźwiga nędzarza,
By go wśród książąt posadzić
i dać mu tron chwały.
Fundamenty ziemi należą do Pana
i na nich świat On położył.
⁹ On strzeże kroków swoich wiernych,
grzesznicy zaś zginą w ciemnościach,
bo nie własną siłą człowiek zwycięża.
¹⁰ Pan wniwecz opornych obraca
i przeciw nim grzmi na niebiosach.
Pan sądzi krańce ziemi,
króla obdarza potęgą
i wywyższa moc swego pomazańca.

Pieśń Anny przypomina psalmy, ale w sposób szczególny przypomina Magnificat, pieśń, jaką wyśpiewała Maryja podczas wizyty u Elżbiety.

Wyraźnie widać, jak Magnificat jest wzorowany na Pieśni Anny. Wiąże się to z podobieństwem gestu Anny, matki Samuela, która oddała swojego syna na służbę Bogu, do gestu Maryi, a także Elżbiety odnośnie do ich synów. Zasadnicza treść obu pieśni dotyczy łaskawości Boga wobec ubogich.

Anna, żona Elkany, wyśpiewała tę pieśń po przyprowadzeniu do Szilo swego syna Samuela, którego ofiarowała na służbę Bogu. Był on jej pierworodnym synem, wymodlonym przez nią u Boga właśnie w Szilo, gdy bardzo ciężko przeżywała swoją niepłodność. W tamtych czasach niepłodność była dla kobiety hańbą. Przez rodzenie dzieci, szczególnie synów, kobieta zyskiwała uznanie męża. Dzieci były jej chlubą. Stąd po urodzeniu Samuela Anna zostaje uwolniona od pogardy w oczach innych, szczególnie swojej konkurentki, drugiej żony Elkany, Peninny.

Anna śpiewa radosną pieśń podczas oddawania Samuela na służbę Bogu! Dla matki takie rozstanie z małym dzieckiem (!) musiało być trudnym przeżyciem. Ona jednak, paradoksalnie dla nas, śpiewa pieśń radości: Moje serce raduje się w Panu.

Urodzenie dziecka przeżywała jako wielki dar od Boga. To On jedynie daje życie i siłę, i moc, i panowanie – jak to mówi w dalszej części pieśni. Do Niego też prawdziwie należy dziecko, które dał. Jest to prawda uniwersalna: każde dziecko, a tym samym każdy człowiek, jest wpierw dzieckiem Boga, a potem dopiero dzieckiem swoich rodziców. W Ewangelii przypomina nam o tym Pan Jezus, objawiając Boga jako Ojca. Tę prawdę głosi On bardzo zdecydowanie. W Ewangelii według św. Mateusza mówi wprost: Nikogo też na ziemi nie nazywajcie waszym ojcem; jeden bowiem jest Ojciec wasz, Ten w niebie (Mt 23,9). Dla Anny ta prawda jest oczywista. Doświadczyła tego osobiście bardzo wyraźnie, dlatego oddając Samuela na służbę Bogu, jedynie zwraca Mu syna, którego od Niego otrzymała.