Bogaty głupiec (Łk 12,13-21)

W tekstach prorockich pojawiają się jednak liczne napomnienia bogatych, którzy nie zważali na los ubogich. Prorocy wielokrotnie piętnują istniejące dysproporcje między bogatymi a biednymi. Często bowiem nędza była powodowana wyzyskiem ze strony możnych. Stąd też domagali się sprawiedliwości wobec pracowników i litości wobec sierot i wdów. Wyraźnie pouczali, iż zdobywanie bogactw kosztem innych jest nieuczciwe i zasługuje na surową naganę (zob. Iz 5,8; Jr 5,27-29; Am 8,4-8). Patrząc na ludzkie życie stwierdzają, iż bogactwo nie jest dobrem największym. Co więcej, bogactwo jest często przyczyną trosk i zmartwień (Koh 5,7-15), stąd też człowiek nie powinien do dobrobytu przywiązywać swego serca (Ps 62,11). Nie można bowiem za pieniądze kupić miłości i szczęścia (Pnp 8,7). Największe bogactwo nie może również uwolnić człowieka od śmierci (Ps 49,8).

Jezus jednak nie mówi, że bogactwo ze swej natury jest złe. Posiadanie samo w sobie nie jest niczym złym. Niewłaściwym może być stosunek człowieka do dóbr materialnych. Jezus potępiał przywiązanie do bogactwa, przywiązanie które może sprawiać zło. Podkreśla, iż bogactwo jest dane po to, by korzystać z niego w sposób mądry i rozsądny. By umieć się dzielić z innymi tym co się posiada. Każdy człowiek winien nade wszystko troszczyć się o skarb duchowy i wieczny, z którym będzie mógł wejść do królestwa Bożego (Łk 12,31-34).

Warto zwrócić uwagę, iż Jezus uczy: „Błogosławieni ubodzy w duchu, albowiem do nich należy królestwo niebieskie” (Mt 5,3). Ubogi w duchu to człowiek wolny od trosk tego świata, który swą ufność złożył w Bogu. Jego duch jest bardzo prosty, jest u-Boga. Wszyscy jesteśmy wezwani, by być ubogimi w duchu: nie tylko ci, którzy dobrowolnie wybrali ubóstwo. Ubogim w duchu może być także człowiek bogaty, jeśli rzetelnie pracuje na chwałę Boga i chce nie tylko sobie zapewnić dobre życie, ale także pomóc innym[6].