Stary Testament zapowiada Jezusa Chrystusa

Przejdźmy zatem do tekstu.

W pierwszym z przywołanych fragmentów możemy przeczytać słowa: „Oto się powiedzie mojemu Słudze, wybije się, wywyższy i bardzo wyrośnie. Jak wielu osłupiało na Jego widok − tak nieludzko został oszpecony Jego wygląd i postać Jego była niepodobna do ludzi − tak mnogie narody się zdumieją, królowie zamkną przed Nim usta, bo ujrzą coś, czego im nigdy nie opowiadano, i pojmą coś niesłychanegoˮ (Iz 52,13-15). W tych wersetach sam Jahwe zapowiada wielkie zwycięstwo swego „Sługiˮ. Już w pierwszych słowach czwartej „Pieśni o Słudze Jahweˮ Bóg pozwala zobaczyć szczęśliwe zakończenie całej misji „Sługiˮ, jakby chciał złagodzić następujący po nich opis czekających go cierpień. Wyrażają to cztery synonimiczne wyrażenia następujące bezpośrednio po sobie: „Oto się powiedzie mojemu Słudze, wybije się, wywyższy i bardzo wyrośnieˮ (w. 13). Czasowniki te opisują trzy etapy wywyższenia „Sługiˮ i przeniesienia go z ziemi do nieba − jest to więc swoista starotestamentalna wizja wniebowstąpienia[1]. Owo „wywyższenieˮ będzie tym większe, że poprzedzone będzie największym z możliwych upokorzeniem: „wielu osłupiało na Jego widok − tak nieludzko został oszpecony Jego wygląd i postać Jego była niepodobna do ludziˮ (w. 14). Wobec takiego poniżenia wielu ludzi dozna wstrząsu i będzie wprawionych w osłupienie. Ale jeszcze większym zdumieniem świadków cierpienia i śmierci „Sługiˮ napełni niezwykłe i bliżej niedookreślone wydarzenie: „Coś, czego nigdy dotąd nie widziano, coś, o czym nigdy dotąd nie słyszano!ˮ. Będzie to wydarzenie bez precedensu − jedyne i niepowtarzalne, a jednocześnie tak wspaniałe, że wszystkie narody będą nim zdumione, a królowie zaniemówią z wrażenia (w. 15)[2].