ZMARTWYCHWSTAŁ

Przyszła do Niego, gdy dzień chylił się ku zachodowi. On czekał przez te wszystkie długie chwile oddalenia nieba i ziemi.
Od pradziejów, kiedy to człowiek poznawszy ciężar grzechu, doświadczywszy gorzkiego smaku fałszywej wolności usłyszał obietnicę o potomstwie, które pokona Śmierć.

W mroku nie widział zarysu dziwnej postaci, ale wiedział, że ona jest - tuż obok. Dopiero zasłona przybytku, tak dziwnie rozdarta na dwoje szarugą wieczoru - przywołała jej jednoznaczną bliskość.

Od dziewiątej nastała noc zmagania - łącząca niebo z ziemią, sprawy boskie ze sprawami ludzkimi.
Czas nie radził sobie z odmierzaniem wieczności. Albowiem przeszłość, teraźniejszość i przyszłość całego świata, całej ludzkości tej nocy łączyły się w jedną całość

- była to ta sama noc, podczas której w ofierze zabito baranka, aby jego krew chroniła przed Aniołem Śmierci

- ta sama noc, w której synów Izraela Bóg wywiódł z niewoli egipskiej i przeprowadził suchą nogą przez Morze Czerwone

- noc, która światłem ognistego słupa rozpraszała ciemności grzechu w drodze do Ziemi Obiecanej

Tej nocy

On - nie jest sam, wspomagany boskością Ojca, ma w sobie siłę Ducha - jednak nadal ciąży człowieczeństwo i ten ból, gdy się doświadcza samotności wywyższenia

Ona - ma wprawę; od tysięcy lat nieustannie obecna na wszystkich ludzkich ścieżkach, dyskretnie uchyla swoje wrota, a droga do bramy taka oczywista.

Noc stanęła w zenicie, świat wstrzymuje oddech własnej świadomości. A Jego krew miesza się już z okruchami niebiańskiego błękitu.

Ona - wciąż ma świadomość swej potęgi, przed którą ugięli się już najwięksi nawet królowie

On - tęsknie wypatruje szumu anielskich skrzydeł, w oczach nieśmiało budzą się dni przeszłe - jezioro, oliwkowy gaj, przedsionki świątyni, ścieżki ku ludziom.

Ona - wyciąga ku Niemu przeźroczystą dłoń - już bez minionej pewności, ale wrota wciąż otwarte. Wie, że świt jest blisko - odmierzy ostatecznie dzieje milionów, wytyczy nowy szlak - już za bramą. Dlatego mocniej wiruje w tym szalonym, makabrycznym tańcu.

Teraz jeszcze się zmagają, ale Jego szaty już białe, jak kiedyś nocą w ogrodzie, tylko jeszcze rozplątać te chusty i odsunąć kamień.

- Rozstąpiły się fale grzechu broniące dostępu do Ziemi Obiecanej
- Rozbłysło Światło rozpraszające mroki zła, pozwalając odnaleźć drogę do domu Ojca
- Krwią został spłacony dług Adama nie pozwalający przekroczyć progu Nadziei

Z nastaniem poranka Ona odeszła - bez słowa skargi, równie tajemnicza i majestatyczna jak kiedyś, może tylko z tym dziwnym smakiem przegranej na zetlałych wargach - brama pozostała ta sama, ale przestrzeń za nią jakże inna!

- zmazany został zapis starodawnej winy.
- zbrodnie zostały oddalone
- obmyte przewiny
- niewinność przywrócono upadłym
- radość smutnym
- śmierć została pokonana

Dobiegała końca błogosławiona noc - jedyna, która była godna poznać czas i godzinę zmartwychwstania Chrystusa.

A świat - spał i śpi jak kiedyś – śniąc dalej sny o władzy i potędze mierzonej stanem konta i liczebnością armii.

I śpią ludzie – śniąc sen, w którym choć wytężają wszystkie siły, biegną w miejscu, nie potrafiąc dosięgnąć szczęścia, które wydaje się być na wyciągnięcie ręki.

Jakże by się chciało zakrzyknąć słowami świętego Pawła:

Zbudź się o śpiący !!!
Zbudź się świecie!!!
Obudź się wreszcie człowieku !!!

Obudź się, a zajaśnieje Ci Chrystus – byś mógł żyć nie snem, nie ułudą, nie mirażami – ale prawdziwym życiem, Bożym życiem, życiem mającym swoje dopełnienie i uwieńczenie w wieczności.

Obudź się, aby zobaczyć tego, który zmartwychwstał i idzie

- nie do tych, którzy Go skazali

- nie do tych, którzy z Niego szydzili, opluwali, obrzucali kamieniami

- nie do tych, którzy nawet Go nie zauważyli zabiegani, zajęci tylko tym, co doczesne

Ci śpią spokojnie…

Ukazuje się najpierw tym, którzy Go kochają - mimo swoich słabości:

- zapłakanej Marii Magdalenie
- Piotrowi, który się Go zaparł
- niedowierzającemu Tomaszowi
- Apostołom, którzy Go opuścili i uciekli

i mówi im - przerażonym, zatroskanym o swój los:

„Odwagi, nie bójcie się – to Ja jestem”

To samo mówi i nam, często zagubionym, doświadczanym przez dzisiejszy świat, z lękiem patrzącym w przyszłość:

„Na świecie doznacie ucisku, ale miejcie odwagę:

Jam zwyciężył świat.”