ENCYKLIKA "HUMANI GENERIS"

WNIOSKI
Odpowiedzialność nauczających

Wiemy wprawdzie, że większość katolickich uczonych, z których prac korzystają uniwersytety, seminaria duchowne i zakłady zakonne, trzyma się z dala od tych błędów, szerzonych dzisiaj otwarcie lub skrycie czy to z manii nowości czy nieumiarkowanych zamierzeń duszpasterskich. Ale wiemy również, że tego rodzaju nowe teorie mogą nęcić nierozważnych. Dlatego wolimy zaradzić początkom choroby niż leczyć już zastarzałą.
A przeto rozważywszy i rozmyśliwszy dokładnie sprawę przed Panem, z obawy byśmy nie uchybili Naszemu świętemu obowiązkowi, Biskupom i Przełożonym Zgromadzeń Zakonnych, zobowiązując ich poważnie w sumieniu, nakazujemy, aby jak najgorliwiej czuwali i nie dopuszczali do nauczania podobnych teorii w szkołach, na zjazdach lub w pismach jakichkolwiek i do głoszenia ich w jaki bądź sposób wobec duchownych albo wiernych.
Profesorowie zaś zakładów duchownych niech pamiętają, że nie mogą spełniać ze spokojnym sumieniem powierzonego im obowiązku nauczania, jeśli nie przyjmą posłusznie norm doktrynalnych, które wydajemy, i nie zastosują się do nich skrupulatnie przy nauczaniu. Niech też wpajają w umysły i serca uczniów należyty szacunek i posłuszeństwo dla Urzędu Nauczycielskiego Kościoła, co powinni sami okazywać w swych zajęciach i pracach.
Owszem niechaj z całą energią i zapałem starają się przyczyniać do postępu nauk, które wykładają, lecz niech strzegą się równocześnie przekraczania granic, przez Nas wytyczonych dla obrony prawd wiary i doktryny katolickiej. Zagadnieniami nowymi, jakie wysuwa kultura współczesna i postęp, niech zajmują w swych ścisłych pracach badawczych z należytą wszakże rozwagą i ostrożnością. Niech wreszcie nie sądzą, pod wpływem fałszywego irenizmu, że można przyprowadzić z powrotem na łono Kościoła dysydentów zbłąkanych, nie podawszy wpierw sumiennie prawdy całkowitej panującej w Kościele, bez zniekształceń i uszczerbku.
Ożywieni tą nadzieją przez waszą gorliwość pasterską podsycaną, jako zadatek niebieskich darów i na dowód Naszej Ojcowskiej miłości, każdemu z osobna, Czcigodni Bracia, oraz duchowieństwu i wiernym waszym udzielam z serca Apostolskiego Błogosławieństwa.

Dan w Rzymie u Św. Piotra
Dnia 12 sierpnia 1950
w dwunastym roku Naszego Pontyfikatu
PIUS PP. XII