ENCYKLIKA "HUMANI GENERIS"

CZĘŚĆ PIERWSZA
KOŚCIÓŁ KATOLICKI W OBLICZU BŁĘDÓW WSPÓŁCZESNYCH

1. Rola teologów i filozofów

Jednakowoż teologom i filozofom katolickim, z urzędu swego poważnie zobowiązanym do strzeżenia prawdy Boskiej i ludzkiej oraz do wszczepiania jej w dusze ludzkie, nie wolno nie znać ani lekceważyć tych poglądów, odchylających się w mniejszej lub większej mierze od drogi prawdy. Wręcz przeciwnie, muszą je dobrze poznać tak dlatego, że bez uprzedniego zbadania choroby nie uda się z niej należycie uleczyć chorego, jak i dlatego, że czasami w tych fałszywych poglądach tai się nieco prawdy, czy wreszcie dlatego, że zmuszają one do gruntowniejszego przestudiowania i przemyślenia pewnych prawd filozoficznych albo teologicznych.
Gdyby istotnie nasi filozofowie i teolodzy korzyści tego rodzaju starali się odnosić z ostrożnego badania wspomnianych doktryn, nie byłby powodu, by Urząd Nauczycielski Kościoła głos zabierał. Tymczasem, choć dobrze wiemy, że uczeni katoliccy na ogół mają się na baczności przed tymi błędami, jest jednak faktem, że nie brak dzisiaj, podobnie jak w czasach apostolskich, takich, co z nadmiernej pogoni za nowościami, lub z obawy przed zarzutami nieznajomości osiągnięć postępujących nauk, chcieliby się uchylić od kierownictwa świętego Urzędu Nauczycielskiego, przez co narażają się na niebezpieczeństwo stopniowego oddalania się od prawdy Objawionej i pociągania innych na manowce.
Zauważa się jeszcze i inne niebezpieczeństwo i to tym groźniejsze, że pokryte pozorami szlachetności. Wielu bowiem, ubolewając nad sporami i zamieszaniem myślowym panującym wśród ludzi, pod wpływem nierozważnej gorliwości duszpasterskiej i ulegając nieokreślonym porywom, pragnęłoby gorąco i usilnie obalić mury rozgraniczające ludzi prawych i uczciwych. Głoszą zatem irenizm tj. ażeby, usunąwszy na bok sprawy sporne dzielące ludzi, starać się nie tylko zresztą o zwalczanie zjednoczonymi siłami groźby ateizmu, ale nawet uzgodnienie przeciwieństw w kwestiach dogmatycznych. I jak swego czasu zarzucano, że metody apologetyki kościelnej w tradycyjnym ujęciu są raczej przeszkodą niż pomocą dal zdobywania dusz Chrystusowi, podobnie i dziś nie brak wysuwanych poważnie dyskusji - zbyt daleko osuwających się – nad potrzebą nie tylko zresztą udoskonalenia metod i programu teologii, obowiązujących w uczelniach duchowych z rozporządzenia władz kościelnych, ale i zreformowaniu ich w celu skuteczniejszego szerzenia Królestwa Chrystusowego w każdym kraju, wśród ludzi różnych kultur i różnych przekonań religijnych.
Nie byłoby podstaw do obaw, gdyby chodziło o należyte przystosowanie nauk kościelnych i ich metod do współczesnych warunków i potrzeb przez wprowadzanie pewnych zmian w programie nauczania. Niestety wydaje się, że niektórzy nieroztropni gorliwcy irenizmu za przeszkody do odzyskania braterskiej jedności uważają to, co wynika z praw i zasad danych przez Chrystusa oraz z instytucji przez Niego założonych, lub stanowi obronę i ochronę nienaruszalności wiary. A to wszystko gdyby zachwiało się, nastąpiłoby wprawdzie połączenie, ale tylko we wspólnej ruinie.
Wymienione nowe poglądy, czy powstają one z nagannego pragnienia nowości, czy z chwalebnych pobudek, nie zawsze formułowane są przez autorów w jednakowy sposób, równie przejrzyście lub w samym ujęciu słownym, ani też zawsze jednomyślnie. Co bowiem dzisiaj jedni wykładają bardziej powściągliwie, z zastosowaniem pewnych zastrzeżeń i rozróżnień, jutro inni, śmielsi głoszą otwarcie i bez ogródek, nie bez szkody, zwłaszcza dla młodszego kleru, i nie bez uszczerbku dla powagi Kościoła. Jeśli znów dość ostrożnie pisze się w publikacjach drukowanych, to o wiele śmielej rozprawia się w broszurach prywatnie rozsyłanych, na wykładach i zjazdach. A szerzy się takie poglądy nie tylko wśród duchowieństwa świeckiego i zakonnego, w seminariach duchownych i zakładach zakonnych, lecz i pośród świeckich, zwłaszcza nauczycieli i wychowawców młodzieży.