Czasy biblijne

1. Od Abrahama do Bar Kochby

(1850 przed Chr.-135 po Chr.)

W obrębie Żyznego Półksiężyca Bóg objawił się człowiekowi, a Chrystus dokonał jego zbawienia. Pismo święte jest spisanym dokumentem tych dziejów objawienia i zbawienia. Chociaż ze swej natury są one rzeczywistością nadprzyrodzoną, to jednak miały one miejsce w konkretnym czasie i miejscu. I to właśnie odróżnia wiarę chrześcijańską od wszelkich mitów i legend, od wszystkich religii świata pogańskiego. Objawienie o zbawieniu ma zatem swoją prawdziwą historię, którą można badać i poznać, jak się rozwijała w dziejach ludzkości. Aby więc ów bosko-ludzki nurt prześledzić z naszej kosmicznej perspektywy, musimy cofnąć się do wieku XIX przed Chr.

Chociaż objawienie zaczęło się już w raju, to jednak ściśle historyczne początki - a więc takie, które dziś możemy uchwycić i zbadać metodami historycznymi, sięgają przełomu XIX i XVIII wieku. Są one związane z postacią Abrahama, żyjącego około roku 1850 lub 1750 przed Chr. w mieście Ur, w Mezopotamii. Wtedy na terenie Żyznego Półksiężyca od kilku tysięcy lat rozwija się już wspaniała cywilizacja. Abraham i patriarchowie pojawiają się na tle wielkiej epopei, którą śledziliśmy wcześniej.

Abraham opuszcza Ur, poprzez Haran na północy Mezopotamii udaje się do ziemi Kanaan i dociera aż do Egiptu. Około roku 1650 przed Chr. wnuk Abrahama, Józef, zostaje zarządcą Egiptu. Jego ojciec, Jakub, razem z synami przenosi się ok. 1630 r. przed Chr. do Egiptu i osiada w ziemi Goszen. Między rokiem 1250, a 1230 przed Chr. potomkowie Abrahama wychodzą z Egiptu. Po długiej wędrówce przez pustynię wkraczają ok. 1200 r.przed Chr. do Palestyny pod wodzą Jozuego. Tu w okresie sędziów (1200-1020) - najsławniejsi z nich to Debora, Gedeon, Samson, Samuel - żyją w luźnym związku plemiennym. Na przełomie XI i X wieku panują trzej najwięksi królowie: Saul, Dawid i Salomon. Za Saula (ok. 1040) plemiona hebrajskie jednoczą się. Dawid (1010-970) zdobywa Jerozolimę i czyni ją swoją stolicą. Rządy Salomona (970-931) to okres rozkwitu i największej ekspansji terytorialnej państwa. Ale już po jego śmierci (ok.929) państwo rozpada się na dwie części: północne Królestwo Izraelskie i południowe Królestwo Judzkie. Każde z nich idzie własną drogą i kolejno ulega wielkim zdobywcom: państwo izraelskie pada pod ciosami Asyrii (721 r. przed Chr.), a judzkie zostaje pokonane przez wojska babilońskie (586 r. przed Chr.). Jest to początek długiej drogi krzyżowej Narodu Wybranego, która zakończy się całkowitym rozbiciem wszystkich struktur politycznych, społecznych i religijnych. Po niewoli babilońskiej Palestyna staje się prowincją imperium perskiego (538 r. przed Chr.), któremu kres kładzie wyprawa Aleksandra Wielkiego (336-323). Z kolei imperium Aleksandra Wielkiego szybko się rozpada na kilka odrębnych państw. Pod wodzą Machabeuszy naród żydowski osiąga niezależność polityczną i krótki okres względnej wolności (167-63 r. przed Chr.). W roku 63 przed Chr. Pompejusz, wódz rzymski, zajmuje Jerozolimę, a Palestyna staje się prowincją rzymską. Od tego momentu Żydzi tracą swą niezawisłość, a o ich losie będą decydowali Rzymianie.


Są to już czasy bezpośrednio poprzedzające narodzenie Jezusa. Wrócimy do nich niżej. W roku 37 przed Chr. na scenie politycznej pojawia się Herod Wielki. Za jego panowania rodzi się Jezus Chrystus, Jest to rok 754 od założenia Rzymu i początek ery chrześcijańskiej,.

Gdybyś zapytał o dokładną datę ukrzyżowania Jezusa, nauka może ci na to pytanie odpowiedzieć z dużym prawdopodobieństwem. Najnowsze badania ustaliły dzień śmierci Jezusa Chrystusa na piątek, trzeci kwietnia 33 roku.

W roku 66 nowej ery wybucha pierwsze powstanie Żydów przeciw Rzymianom, które się kończy w roku 70 zburzeniem Jerozolimy przez Tytusa. W latach 132-135 trwa drugie powstanie pod wodzą Bar Kochby. Rzymianie w sposób okrutny i barbarzyński topią we krwi ten ostatni zryw narodu do wolności. Aby raz na zawsze skończyć z dążeniami do niepodległości, cesarz Hadrian wznosi na gruzach Jerozolimy kolonię rzymską: Aelia Capitolina. Na miejscu dawnej świątyni wznosi świątynię triady kapitolińskiej, tzn. Jowisza (Jupitera), Junony i Minerwy, na Golgocie świątynię Wenery. Żydom zakazuje wstępu do Jerozolimy.

Młody Kościół nie brał udziału w obu powstaniach. Przed rokiem 70 w chwili zbliżania się legionów rzymskich chrześcijanie opuścili Jerozolimę, chroniąc się do Pełła po drugiej stronie Jordanu.

Rok 135 można uznać za granicę kończącą czasy biblijne: zniszczona została Jerozolima; naród żydowski, któremu zostało powierzone objawienie Boże, został rozbity; odeszło pokolenie Apostołów, pierwszych uczniów i świadków Jezusa; około roku 135 mogły być zakończone ostatnie prace redakcyjne nad Księgami Nowego Testamentu.