Czasy biblijne

W zamku Antonia rezydował mały oddział rzymskich żołnierzy, powiększany w razie potrzeby. W Dziejach Apostolskich (10,1) mowa jest o poganinie Korneliuszu, który był dowódcą przy prokuratorze rzymskim w Cezarei. Św. Paweł został pojmany w Jerozolimie i odesłany do Cezarei w celu przesłuchania go przez Antoniusza Feliksa, który był prokuratorem Judei w latach 52-60 (przeczytaj Dz 23,12-35).

Piłat

W latach 26-36 po Chr. prokuratorem Judei był Poncjusz Piłat. Filon z Aleksandrii pisał: jego rządy to pasmo okrucieństw, łańcuch przestępstw, gwałtów, rabunków, krzywd i oszczerstw, prowokacji i egzekucji bez procesów. Nie zwracał uwagi na uczucia religijne Żydów. O tym samym donosił cezarowi Kaliguli Herod Agrypa I. Ma się wrażenie, że Piłat świadomie wymyślał wciąż nowe prowokacje, aby Żydów zmusić do buntów, które potem krwawo tłumił. Możliwe, że podjął politykę antyżydowską, którą wcześniej wprowadził rzymski minister Sejanus (23-21 przed Chr.). Taki obraz Piłata jest potwierdzony przez wypowiedzi Ewangelii. Gdy galilejscy pielgrzymi chcieli złożyć ofiarę w Jerozolimie, urządził im krwawą rzeź (przeczytaj Łk 13,1). Podejrzanych o plany wywrotowe aresztował i skazywał na śmierć (przeczytaj Mk 15,6nn; por. Mt 27,15-26; Łk 23,17-25; J 19,15n).
Na tym tle zaskakujące są wysiłki Piłata, usiłującego uwolnić Jezusa. Chociaż był twardy i bezwględny, to jednak miał wątpliwości, gdy po krótkim przesłuchaniu skazywał na śmierć Jezusa, w jego oczach tylko jednego z wielu Żydów, którego wydał w jego ręce Sanhedryn jako politycznie podejrzanego.
W r. 30 niejaki Sejan, zaufany Cezara Tyberiusza, planował wielką akcję przeciw Żydom. Piłat otrzymał tajne instrukcje. Rozpoczął bić prowokacyjne monety, Sanhedrynowi odebrał prawo skazywania na śmierć. Wówczas to rabbi Sadok rozpoczął 40-letni post, aby ratować miasto. Gdy Piłat urządził wśród Samarytan krwawą rzeź, został pozbawiony urzędu i wezwany do Rzymu. Podobno miał popełnić samobójstwo. Do historii wszedł jako ten, który skazał Jezusa na śmierć. Ale ten proces wydawał się wtedy być tylko mało znaczącym epizodem w całej jego karierze prokuratora Judei.

Herod Antypas

W Galilei rządził syn Heroda W., Herod Antypas (4 przed Chr. do 39 po Chr.). Nad jeziorem Genezaret wybudował sobie rezydencję, którą na cześć cezara Tyberiusza nazwał Tyberiadą (przeczytaj J 6,1.23; 21,1). Herod Antypas ożenił się z córką króla Nabatejczyków, plemienia arabskiego, z którą jednak zerwał i odesłał ją do ojca. Następnie ożenił się z Herodiadą, żoną Filipa Heroda, który był jego przyrodnim bratem. Z tego małżeństwa narodziła się Salome - ta, która tańczyła przed Herodem Antypasem. Jan Chrzciciel oskarżył go publicznie o ten grzech, za co został znienawidzony przez Herodiadę, uwięziony i w końcu ścięty (przeczytaj Mk 6,17 29). Żyjąc w Galilei Jezus był poddanym Heroda Antypasa. Gdy rozpoczął swą publiczną działalność, Herod odczuwał lęk przed Nim, myśląc, że to Jan Chrzciciel zmartwychwstał (przeczytaj Mk 6,14-16; Mt 14,1-5; Łk 9,7 9). Herod Antypas chciał koniecznie zobaczyć Jezusa (przeczytaj Łk 9,9), Jezus nazwał go lisem (przeczytaj Łk 13,32) i usunął się do Jerozolimy. W Kafarnaum znajdowała się stacja graniczno-celna, z jego żołnierzami. O ich dowódcy mówią Ewangelie (przeczytaj Mt 8,5-13; Łk 7,1-10). Św. Łukasz opowiada, że Piłat po pierwszym przesłuchaniu Jezusa wysłał Go do Heroda Antypasa, który na święta przybył do Jerozolimy (przeczytaj Łk 23,6-16). Jezus został odrzucony przez naród, skazany przez Piłata, namiestnika rzymskiego, i wzgardzony przez Heroda Antypasa, króla żydowskiego.
Gdy Herodiada namówiła Heroda Antypasa, aby udał się do cezara Kaliguli i prosił o koronę królewską, zamiast korony otrzymał on nakaz opuszczenia Palestyny i udania się na wygnanie do Galii (39 rok po Chr.).

Filip

Na północy rządził Filip (4 przed Chr. - 34 po Chr.) jako etnarcha Iturei, Gaulani-tis, Trachonitis i Batanei (przeczytaj Łk 3,1). Zbudował sobie rezydencję - Cezareę Fili-pową (przeczytaj Mk 8,27). Był on pierwszym władcą żydowskim, który wybił własne monety z podobizną cezara. Na jego terytorium nie było zbyt wielu Żydów, dlatego nie musiał przejmować się ich sprzeciwami.

Herod Agryppa I

Wnuk Heroda W. przebywając w Rzymie pozyskał sobie zaufanie Kaliguli. W r. 37 został mianowany następcą Filipa, dwa lata później przejął dziedzictwo Heroda Antypasa skazanego na wygnanie. W r.41 przekazano mu władzę nad Judea, Samarią i Idumeą. W ten sposób całe królestwo Heroda W. jeszcze raz znalazło się na krótki czas pod jednym berłem. Uchodził za pobożnego Żyda. Dlatego był chwalony przez faryzeuszy i uczonych w Piśmie. W stosunku do ludności helleńskiej zachowywał się jak helleński książę, szukając u nich uznania przez budowle i fundacje. Kazał się czcić jako od Boga posłany król przyjmując boskie hołdy należne władcom typu helleńskiego (przeczytaj Dz 12,21-23). Chcąc się przypodobać Żydom prześladował gminę chrześcijańskąw Jerozolimie: skazał na śmierć apostoła Jakuba, a Piotra wtrącił do więzienia (przeczytaj Dz 12,1-3).

Herod Agryppa II (53-93)

Po śmierci Agryppy I jego władza nie przeszła automatycznie na jego syna, Agryp-pę II (53-93). Cały kraj został włączony do rzymskiej prowincji - Syrii, a rządzony był przez prokuratorów rezydujących w Cezarei. Dopiero kilka lat później otrzymał w zarząd obszar, którym kiedyś rządził Filip. Sprawował również nadzór nad świątynią jerozolimską. Urząd arcykapłana przekazywał według swego uznania. Gorszył tym, że stale miał przy sobie swoją siostrę Berenikę i posądzany był o kazirodczy związek (przeczytaj Dz 25,13). Gdy w 66 roku zanosiło się na powstanie przeciw Rzymianom, starał mu się przeciwstawić, co mu się nie udało, i przekonywał, że zbrojne powstanie przeciw Rzymowi jest szaleństwem.

W kraju wzrastała nienawiść do Rzymian. Wciąż dochodziło do rozruchów prowokowanych przez Rzymian. Zeloci dążyli do zrzucenia zależności od Rzymian na drodze zbrojnej. Znajdywali oni coraz więcej sympatyków wśród ludu.

Spośród prokuratorów, którzy w tym czasie rządzili Palestyną, Nowy Testament wspomina Feliksa i Porcjusza Festusa. Pierwszy, wyzwoleniec, dzięki łasce Klaudiusza osiągnął tak wysokie stanowisko. Tacyt o jego rządach mówi krótko, że rządził po królewsku z całym okrucieństwem i pożądliwością, chociaż wewnętrznie pozostał niewolnikiem10. Drugą z trzech jego żon była Druzylla, córka Agryppy I, którą odebrał jej mężowi. Właśnie przed Feliksem i Druzylla musiał się tłumaczyć św. Paweł, gdy przebywał w więzieniu w Cezarei (przeczytaj Dz 24,24). Po Feliksie prokuratorem był Porcjusz Festus. Chociaż był bardziej uczciwy, nie udało mu się zmniejszyć napięcia między Żydami i Rzymianami. Na czas jego urzędowania przypada końcowy okres więzienia św. Pawła -jego los miał się rozstrzygnąć w Rzymie (przeczytaj Dz 24,27-26,32).