I. Kantyk MARYI streszczeniem historii zbawienia

Znany rzymski egzorcysta i promotor wielu inicjatyw maryjnych o. Gabriel Amorth opublikował książkę pt. Ewangelia Maryi. Paweł mówił o [swojej] Ewangelii (2 Tm 2,8), ale czy można mówić o Ewangelii Maryi? Apostoł przypominał Koryntianom podstawowy kerygmat Ewangelii w zwięzłej formule 15,1-4, a Maryja zawarła swój kerygmat w swoim kantyku Magnificat (Łk 1,46-55). Tak więc Jej pieśń jest Radosną Nowiną „o wielkich rzeczach, które uczynił Wszechmocny”.

CZYTAJ!
1 Sm 2,1-10; Łk 1,46-56

Dodaj :. odnalezione przez ciebie teksty paralelne do rozważanych fragmentów.

ROZWAŻ!

Buduje nas doskonała znajomość historii Izraela (historii zbawienia) oraz znajomość Biblii, którą można wydobyć z tekstu kantyku Maryi. „Łukasz przedstawia Matkę Bożą – komentuje A. Tronina – jako świadka spełnienia obietnic mesjańskich danych Izraelowi (…). Pieśń Magnificat stała się rychło hymnem pierwotnej gminy chrześcijańskiej. Stanowi ona oryginalne świadectwo, w którym wyraża się doświadczenie wiary Maryi i Kościoła wobec faktu zbawienia (…). Śledząc historię zbawienia, wychodzimy od Abrahama, ojca wszystkich wierzących, by dojść do Maryi, pierwszej wierzącej Nowego Testamentu. Magnificat podejmuje ten temat w odwrotnej kolejności: od Maryi, w której dokonało się wypełnienie obietnic, aż do Abrahama, ich pierwszego dziedzica” (Przez krzyż do nieba, Niepokalanów 1992, 50n).
W tekście kantyku można odnaleźć aż 34 odniesienia do tekstów Starego Testamentu (por. Rdz 29,32; 30,13; Pwt 10,21; 1 Sm 2,1-10; 1 Sm 1,11; 2,5; 9,16; 22,51; Mach 7,20; Hi 12,19; 22,9; Ps 34,3n; 35,9; 44,4.6; 71,17.19; 89,2.11; 98,3; 100,5; 103,11.13. 17; 107,9; 111,9; 117,15n; Prz 3,34;9; Syr 10,14; Iz 41,8n; 61,10; 17,10; Ez 21,31; Ha 3,18; Ml 3,12 – wg Nestle-Aland). Jest to imponujący wyraz znajomości tekstów natchnionych.
Tradycja semicka przechowała najbardziej rozpowszechnioną formę nauczania historii zbawienia poprzez opowiadanie i powtarzanie (por. Wj 10,2; 12,26; 13,8; Pwt 4,9; 6,7. 20-25; Joz 4,6n. 21nn). Rodzina była naturalnym środowiskiem, w którym przekazywano z pokolenia na pokolenie dzieje narodu, prawo, zwyczaje, tradycje. Opowiadającym był zazwyczaj senior rodu (por. Sdz 6,13; Syr 8,8n; Tb 9,5; Ps 44,2; 78,3n). W rodzinach żydowskich wytworzyła się swoista obrzędowość związana z celebracją opowiadania o wielkich dziełach Bożych, przekazywano pamięć o historii Izraela, zwłaszcza historii wyjścia z niewoli egipskiej: „Mojżesz powiedział do ludu: «Pamiętajcie o dniu tym, gdyście wyszli z Egiptu, z domu niewoli, bo potężną ręką wywiódł was Pan stamtąd…». (…). Gdy cię syn zapyta w przyszłości: Co to oznacza? – odpowiesz mu: «Pan ręką mocną wywiódł nas z Egiptu, z domu niewoli»” (Wj 13,3. 13). Księga Powtórzonego Prawa zachowała nakaz nauczania (przypominania) poprzez opowiadanie dziejów Izraela: „Takie są polecenia, prawa i nakazy, których nauczyć was polecił mi pan, Bóg wasz, abyście je wypełniali na ziemi, do której idziecie, by ją posiąść (…). Wpisz je twoim synom, będziesz o nich mówił, przekazywał w domu, w czasie podróży, kładąc się spać i wstając ze snu” (Pwt 6,1.7).