"Aby byli jedno..."

Babilończycy, podobnie jak Asyryjczycy, wyłonili się jako lud semicki w czasie migracji akadyjskiej. Pozostawali pod wpływem kultury sumeryjskiej, a ich język był rozwinięciem języka akadyjskiego. W XIX w. przed Chr. założyli starobabilońskie państwo położone w południowej części obszaru między Tygrysem a Eufratem, które przetrwało do najazdu Chetytów w XVI w. przed Chr. Odrodzenie państwa nastąpiło dopiero na przełomie VII i VI w. przed Chr., podczas rządów Nabopolassara, i jego syna Nabuchodonozora II. Władcy imperium nowobabilońskiego podjęli krwawe wyprawy do Palestyny oraz w 587 r. przed Chr. zdobyli, złupili i zburzyli Jerozolimę, uprowadzając do niewoli przywódców Judy i ludność. Kres imperium nowobabilońskiemu położyła nagła inwazja Persów pod wodzą Cyrusa. W 539 r. przed Chr. Babilonia stała się jedną z prowincji perskich. Babilończykom zawdzięcza się rozpowszechnienie pisma klinowego, które przetrwało do początków ery chrześcijańskiej.

Fenicję -małe państwo na wybrzeżu syryjskim, na północ od Izraela. Głównymi miastami były: Tyr, Sydon i Byblos.

Syrię - w czasach Starego Testamentu ziemie te były zajęte przez Aramejczyków, mieszkających na północy i północnym wschodzie od Izraela. Stolicą Syrii był Damaszek. Za czasów Nowego Testamentu Syria była prowincją rzymską, ze stolicą w Antiochii nad Orontesem.


2. Fenicja

Fenicja była krajem o niewielkiej powierzchni na północny zachód od Izraela. Inne nazwy Fenicji to: Partes, Finis Tyri et Sydonis, Syrophenicia. Słynęli z rzemiosła, żeglugi i handlu, pisma. Fenicjanie czcili Baala i Asztartę. W Biblii występuje Jezabel, żona króla Achaba (córka fenickiego arcykapłana) Pokolenia północne zetknęły się z Fenicją najwcześniej (Sdz 5, 17) Za czasów Dawida i Salomona kontakty były bardzo ożywione i pozytywne. Król Tyru Hiram dostarczał drewna cedrowego na budowę świątyni. Oprócz Tyru i Sydonu na uwagę zasługuje Sarepta Sydońska, gdzie schronienie w domu wdowy znalazł prorok Eliasz


3. Moab

Kraina leżąca na wschód od Morza Martwego. Obszar ten leży na poprzecinanym wąwozami płaskowyżu około 900 m n.p.m. Rodzinne strony Rut. Moab często był w stanie wojny z Izraelem, a prorocy wielokrotnie występowali przeciw niemu. Moabici to lud semicki spokrewniony z Izraelitami. Mają w Biblii podobną genealogię jak ich północni sąsiedzi – Ammonici. Jedyna różnica polega na tym, że jako protoplastę Moabitów przedstawia się syna starszej córki Lota. Pojawienie się na scenie dziejów Moabitów zamieszkujących tereny na wschód od Morza Martwego przypada na drugą połowę II tysiąclecia przed Chr. Pierwsza biblijna wzmianka informuje, że przeszkadzali Mojżeszowi w jego pochodzie ku Ziemi Obiecanej, w czym niemałą rolę odegrał moabicki prorok Balaam. Wzajemne walki trwały głównie za rządów Saula i Dawida, lecz i później stosunki nie układały się najlepiej. W IX w. przed Chr. Moab uzyskał nawet pewną przewagę. Mimo napięć politycznych stale istniały dobre kontakty międzyludzkie – potwierdza je np. opowieść o Noemi i jej dwóch moabickich synowych zawarta w Księdze Rut. Pod koniec IX w. Moab, podobnie jak inne państewka Syro-Palestyny, został zmuszony do składania daniny Asyryjczykom, natomiast kres istnieniu Moabu położyli Babilończycy z początkiem VI w. przed Chr.


4. Edom

1.Górzysta kraina na południe od Morza Martwego, gdzie osiedlili się potomkowie Ezawa.

2.Drugie imię Ezawa, praojca Edomitów (Idumejczyków). Jest to zarazem nazwa kraju położonego na południe od Palestyny (Idumea), zamieszkanego przez potomków Ezawa, a więc pobratymców Izraelitów, ale wrogo do nich usposobionych. Edomici to jeden z ludów semickich blisko spokrewnionych z Izraelitami. Ich tereny rozciągały się na południowy wschód od Morza Martwego aż po północne wybrzeże zatoki Akaba. Nazwa Edom pochodzi od rdzenia adm, oznaczającego czerwień - taki kolor ma ziemia w tym rejonie. Biblia przypisuje Edomitom zaszczytniejsze pochodzenie niż Ammonitom i Moabitom. Wywodzi ich bowiem od Ezawa, starszego brata Jakuba-Izraela, synów Izaaka i Rebeki. Najstarsze nawiązanie do Edomitów pojawia się w egipskiej korespondencji datowanej na XIII w. przed Chr. W jednym z listów zezwala się jakiemuś władcy edomickiego szczepu na wejście na wschodnie rejony delty Nilu. Wzdłuż granicy Izraela z Edomem przebiegał tzw. Szlak Królewski, pustynna droga łącząca zatokę Akaba z Jerozolimą i Damaszkiem, a następnie z Anatolią i Europą oraz Mezopotamią. Stosunki Izraelitów z Edomitami nie układały się lepiej niż z innymi ościennymi narodami. Od czasu do czasu wybuchały konflikty zbrojne; największe miały miejsce za rządów Dawida.


5. Dekapol

Dekapol oznacza z języka greckiego „dziesięć miast” - związek dziesięciu greckich miast, od którego wziął nazwę cały region, zajmujący obszar na południe od Jeziora Galilejskiego, głównie na wschodnim brzegu Jordanu. Mieszkańcy Dekapolu w większości nie byli Żydami, ale przyłączali się do tłumów, które wędrowały za Jezusem. Chrześcijanie pochodzenia żydowskiego schronili się w Pelli, jednym z miast Dekapolu, przed wojną z Rzymianami w 70 r. po Chr.


6. Gilead

Gilead (Greckie Galaad), jest to wyżyna w Zajordaniu między dopływami Jordanu: Jarmukiem a Jabbokiem, dobrze nawodniona, urodzajna, znana z pastwisk i lasów. Rozległy obszar na wschód od Jordanu, rozciągający się na północ od Morza Martwego. Ziemie te zamieszkiwały pokolenia Rubena, Gada i Manassesa. Region posiadał bogate pastwiska i znany był z dużych stad bydła i owiec. Słynął również z rosnących tam drzew gumowych i wonnej żywicy, czyli tzw. "balsamu z Gileadu", stosowanego do leczenia ran i jako kosmetyk. Z Gileadu pochodzili Sędziowie Jair i Jefte oraz prorok Eliasz.


7. Trachon

Okręg powiązany z Itureą W okresie, gdy rozpoczyna nauczanie Jan Chrzciciel, oba te obszary zostały połączone i zarządzał nimi Herod Filip. Był to teren skalisty i wulkaniczny, położony na wschód od Galilei i na południe od Damaszku, służący uciekinierom za miejsce schronienia.


8. Aram

Tą nazwą określano różne państwa południowej Syrii, zwłaszcza Damaszek.


9. Iturea

Nazwa wspomniana tylko przez Łukasza, który podaje ją za miejsce, gdzie rozpoczął nauczanie Jan Chrzciciel. W owym czasie władcą Iturei i Trachonu był Filip. Iturejczycy byli prawdopodobnie potomkami wymienionego w Starym Testamencie ludu, zwanego Jetur. Byli oni dzikim plemieniem żyjącym w górach na zachód od Damaszku, na północ od źródeł Jordanu