Kościół w Ewangeliach

Po dokonaniu tych niezwykłych znaków, Jezus nie pozostaje w Kafarnaum, ale odchodzi.

Marek zapisze, iż Jezus „nad ranem, kiedy jeszcze było ciemno, wstał, wyszedł i udał się na miejsce pustynne, i tam się modlił” (Mk 1,35). A zatem wszystko działo się jeszcze przed świtem, o tej porze dnia, gdy świat jest jeszcze pogrążony we śnie. Jezus chciał być sam na sam ze swoim Ojcem. Ta szczególna pora budzi też skojarzenia z porankiem paschalnym, gdy Jezus powstał z nocy śmierci. W ten sposób Marek wskazuje, iż modlitwa jest siłą, która jest w stanie przezwyciężać wszelkie ciemności. Jest bowiem komunią z Bogiem, źródłem życia. Odniesienie do Paschy Jezusa wydaje się jeszcze bardziej oczywiste, jeśli zwróci się uwagę na występowanie tutaj takich słów, jak „wyjść” i „miejsce pustynne”, które przywołują na myśl wyjście Izraela z Egiptu. Tak więc modlitwa pozwala człowiekowi wyjść z niewoli, aby znaleźć się na pustyni, gdzie może wsłuchiwać się w Boga i samego siebie.

„I tam się modlił” (Mk 1,35). Ewangelista Marek rzadko przywołuje obraz modlącego się Jezusa, tym bardziej te nieliczne u niego sceny z Jezusem jako modlącym się zasługują na uwagę. Trzykrotnie na kartach Ewangelii św. Marek ukazuje Jezusa podczas modlitwy. Za każdym dzieje się to w momentach kluczowych, łączy się z pokusą, zawsze dzieje się podczas nocy. Po raz pierwszy właśnie w okolicach Kafarnaum, po pierwszym dniu działalności publicznej (Mk 1,35). Po raz drugi Marek pisze o modlącym się Jezusie po rozmnożeniu chlebów (Mk 6,46). Wreszcie ukazuje Jezusa podczas agonii w ogrodzie Getsemani (Mk 14,32-42). W ujęciu Marka modlitwa Jezusa była ukazywana jako akt Jego głębokiego zjednoczenia się z Bogiem (Mk 11,23; 14,35-36). Nosiła ona cechy ufnego, bezpośredniego i nieustannego dialogu.

Orygenes zapisze, iż „Jezus modlił się – a nie na darmo się modlił, ponieważ przez modlitwę osiągnął to, o co prosił, a czego bez modlitwy być może by nie otrzymał – to któż z nas będzie zaniedbywał modlitwę?”[1].