Księgi Królewskie

Problem chronologii

Zasługą autora jest próba synchronizacji dziejów obu królestw. Podaje on lata panowania królów, zamieszcza też wzmianki o fak­tach, które pozwalają znaleźć punkty styczne obu linii królew­skich. To zestawienie jednak zawiera nieścisłość.
Według chronologii królów judzkich od Roboama do Ochozjasza upłynęło 95 lat, według lat królów izraelskich ten sam okres wynosi 98 lat. Porównanie zaś z chronologią asyryjską daje tu tyl­ko 87 lat. Dla okresu od Ochozjasza do niewoli babilońskiej mamy odpowiednio 165, 143, 120 lat. W związku z tym problemem mu­simy pamiętać, że liczby w Biblii nie zawsze podawane są w spo­sób ścisły. Ponadto bardzo często następowały współrządy ojca z sy­nem i te lata liczono obu. Także rok śmierci króla zaliczano albo jemu, albo następcy i pod tym względem zwyczaje obu królestw różniły się między sobą. Nieścisłość rodzi się także z powodu od­miennego rozpoczynania roku w obu królestwach. Rozpoczynał się on w królestwie południowym na przełomie września i paździer­nika, natomiast w królestwie północnym na przełomie marca i kwietnia. Pół roku różnicy powodowało zaliczenie lub niezaliczenie całego roku w rachubie. Różny sposób pisania liczb, cza­sem niezbyt wyraźny, także przyczynić się mógł do pomyłek.
Tej zatem trudności chronologicznej także nie należy uważać za przeszkodę w uznaniu historycznej wartości księgi. Staraliśmy się zobaczyć ją od strony literackiej, pozostaje nam zapoznanie się z jej treścią teologiczną.

Teologia Ksiąg Królewskich

Księga Królewska nawiązuje do historii królestwa judzkiego i izraelskiego. W jej bardziej historyczny wątek wplecione są dzieje proroków Eliasza i Elizeusza, bardzo ciekawe jako gatunek lite­racki. Są one bogate w elementy legendarne, które mają podkre­ślić wielkość proroka i przekazać właściwą treść religijną. Obec­nie właśnie treść teologiczna całej Księgi jest przedmiotem na­szego zainteresowania. Księga ta bowiem, jak każda księga Pisma Świętego, została napisana dla naszego pouczenia, dla pouczenia wszystkich ludzi.

Zasadnicze problemy

Zasadniczą myśl teologiczną Księgi Królewskiej można stre­ścić w następującym haśle: jeden Bóg, jedna świątynia i jeden kult. Te trzy sprawy przedstawione są na kanwie historii. Historia i po­szczególne jednostki w niej występujące osądzone są w świetle tego hasła. Dlatego okrzyk Eliasza na Karmelu: Naprawdę Jahwe jest Bogiem (1 Krl 18,39) jest jakby centralnym punktem całej Księgi, którą można traktować jako komentarz do tego zawoła­nia. Na Karmelu dokonał się sąd Boży, na który Eliasz wezwał czterystu pięćdziesięciu proroków Baala. Wołali oni do swego bożka, ale on nie dał odpowiedzi. Jahwe zaś odpowiedział ogniem z nieba na prośbę Eliasza i spalił przygotowaną ofiarę. Wtedy cały lud przekonał się, że Jahwe jest Bogiem.