Księgi Królewskie

Jeden jest Bóg

Księga Królewska przedstawia Boga. Jest On prawdziwym twórcą natury, On panuje, jest przyczyną suszy i deszczu, pomna­ża mąkę i oliwę, wskrzesza umarłych, rozdziela wodę rzeki, a rzeki wyprowadza ze źródeł. Te stwierdzenia podsuwa nam historia pro­roków Eliasza i Elizeusza. W innych częściach Księgi pierwszoplanowa rola Boga również jest pokazana. To On uwalnia od Sanheryba i gromi wojska asyryjskie (2 Krl 19,20-23), zawsze kieru­je dziejami. Księga wspomina o bożkach, ale są oni tylko tworami ludzkimi, nie mają żadnej mocy, podczas gdy moc Jahwe jest nieograniczona.
Bóg panuje nad królami, którzy sami siebie uważali za nie­ograniczonych w kompetencjach. Przykładem może być historia króla izraelskiego, Achaba (1 Krl 21). Zapragnął on posiadać win­nicę Nabota, ale ten nie chciał oddać królowi swojej ojcowizny. Wtedy królowa Izabel - zły duch Achaba - nakazała dokonać fik­cyjnego sądu, który miał okazać Nabota na śmierć za rzekome bluźnierstwa przeciw Bogu i królowi. Ogłoszono więc post, zwo­łano zebranie ludu, wystąpili fałszywi świadkowie i za bluźnierstwo Nabot został ukamienowany. Pozornie wszystko było legal­ne, winnica Nabota staje się własnością Achaba, ale kiedy wszedł on do upragnionej winnicy, aby objąć ją w posiadanie, zjawił się prorok Eliasz. Już znalazłeś mnie, mój wrogu? - pyta król i słyszy odpowiedź: Znalazłem, bo zaprzedałeś się, żeby czynić to, co jest źle w oczach Jahwe. Oto ja sprowadzę na ciebie nieszczęście [...] za to, że Mnie do gniewu pobudziłeś i ponadto doprowadziłeś do grzechu Izraela (1 Krl 21,20-22). Prorok ogłasza też karę. Tam, gdzie psy lizały krew Nabota, będą lizały krew Achaba.
Historia ta pokazuje, że Bóg panuje, przewyższa królów, któ­rzy sobie przywłaszczali władzę. Bóg zna ludzkie zamiary, oce­nia ludzkie sumienia i On może karać. W imię jedności Boga Księ­ga Królewska przedstawia walkę proroków z kultami obcych bóstw, a za ponawianie ich kultu spada kara, o której Księga mówi na końcu - niewola.

Osoby bliskie Bogu

Księga, zajmująca się Bogiem i Jego jedynością, przedstawia również osoby pozostające w bliskim kontakcie z Bogiem. Są to przede wszystkim prorocy. Czytamy o Eliaszu, Elizeuszu, Natanie, Achiaszu, Micheaszu, Izajaszu i prorokini Huldzie. O niektórych z nich jest powiedziane bardzo wyraźnie, że zostali powołani i na­maszczeni, działają cuda potwierdzające ich prawdomówność. Ich działalność pochodzi od Boga i jest wyrazem Jego woli. Księga wspomina też szkoły prorockie, zrzeszenia współpracujące zwłasz­cza z Elizeuszem. Oprócz proroków Jahwe występują prorocy fał­szywi na służbie bożków. We wspomnianej scenie na Karmelu prze­grywają oni z prawdziwym prorokiem Jahwe, którego zadaniem jest przemawianie w imieniu Boga. Ciekawy epizod został opisany w trzynastym rozdziale Pierwszej Księgi Królewskiej.