Przemiana

Imię w ówczesnych czasach nie było tylko zwykłym określeniem osoby lub rzeczy, ale oznaczało rolę jaką dany byt odgrywał we wszechświecie. Stanowiło potęgę ściśle związaną z tym, który je nosił, tak, że nieraz utożsamiane było z jego istnieniem. Często imię było obrazem osoby, ponieważ było nadawane w nawiązaniu do cech charakteru lub wydarzeń towarzyszących jego narodzinom.
O ważności imienia zarówno dla tego, które je nosił jak i dla jego otoczenia, świadczą też liczne przemianowania, o których informuje Stary Testament. Zmiana imienia wyrażała bądź panowanie nad kimś, jak miało to miejsce w przypadku faraona Neko, który zmienił imię ustanowionego przez siebie króla Eliakima na Jojakim (2Krl 23,34), bądź nadanie nowej godności, jak w przypadku Józefa, który wraz z otrzymaniem urzędu rządcy Egiptu, został przez faraona nazwany Safnat Paneach (Rdz 41,45). Szczególne znaczenie miały zmiany imion dokonane przez samego Boga. Imię Jakub zostało zmienione na Izrael, gdyż toczył on walkę z Bogiem (Rdz 32,39). Abram stał się Abrahamem jako ojciec narodów (Rdz 17,5), jego żona Saraj - Sarą, czyli „księżniczką” (Rdz 17,15). W przyszłości Bóg miał nadać nowe imię Jerozolimie (Iz 62,2).
Zmiana imienia dokonana przez Boga była nadaniem nowego posłannictwa i wyrazem szczególnej Bożej opieki.

Etymologia imienia Izrael jest niepewna. Niektórzy wywodzą je od arabskiego słowa oznaczającego „świecić”, inni od słowa etiopskiego „leczyć”, jeszcze inni od hebrajskiego „być silnym”. Imię Izrael oznacza więc „Bóg oświeca”, „Bóg leczy” lub, co wydaje się najbardziej prawdopodobne, „Bóg jest silny”.

Boża obietnica dana Jakubowi (Rdz 28,3-4) zaczyna się spełniać coraz wyraźniej – wyruszył do Charanu bez majątku i bez dzieci, teraz wraca, sprowadzając liczną rodzinę i stada bydła. Zagrożenie ze strony Ezawa zostaje zażegnane – dochodzi do pojednania między nim a Jakubem. Ezaw odchodzi do Edomu pozostawiając Jakubowi wolną przestrzeń w Kanaanie.