Charyzmaty – dary za darmo, ale po co?

Korynt jako miasto, gdzie spotykały się kultury, języki, religie i style życia, było ówczesnym spełnieniem idei multi-kulti. W takim miejscu pojawiła się wspólnota uczniów Chrystusa, która stylem życia przeczyła temu. Ale to nie multi-kulti, lecz nieprzyjaciele św. Pawła przynieśli kryzys. Byli to wrogowie jego otwarcia na świat pogan. Wspólnota zaczęła się dzielić. Podziały zrodziły się też wewnątrz wspólnoty. Niektórzy członkowie, obdarowani wyjątkowymi charyzmatami, zaczęli czuć się lepszymi, bliższymi Pana Boga niż reszta.

W efekcie korynccy chrześcijanie stali się zbiorem aż czterech opcji, niekoniecznie sobie bliskich. Ale mimo tych różnic istniało we wspólnocie jakieś poczucie jedności, skoro zdołali zebrać reprezentantów, którzy wybraliby się do Efezu, gdzie przebywał św. Paweł, i zanieśli mu pytania o to, co robić w tej sytuacji. Św. Paweł przyjął ich, zapoznał się z pytaniami i napisał list. Odpowiedź jest zasadniczo tym, co dziś w Nowym Testamencie tworzy Pierwszy List do Koryntian. Apostoł odpowiada na pytania. Pisze także o owych wyjątkowych darach. One są różne, bo różne są „rodzaje posługiwania i różne działania”. Jest to „dar mądrości słowa”, „umiejętność poznawania”, „łaska uzdrawiania... czynienia cudów, proroctwo, rozpoznawanie duchów, dar języków, łaska tłumaczenia języków”. Każdy jest jakoś wyjątkowy, ale każdy jest przyporządkowany Temu, Kto je daje – Duchowi. To On „wszystko sprawia... udzielając każdemu tak, jak chce”.

Przypomnienie o fundamencie porządkuje charyzmaty. One nie zostały dane dla podkreślenia wyjątkowości obdarowanych, ale dla budowania Kościoła i do tego, by Kościół mógł istnieć i pozyskiwać nowych uczniów. Traktowanie charyzmatów jako okazji do wynoszenia się przez obdarowanych burzy wspólnotę i rodzi podziały, a przy tym zabija misyjność wspólnoty. Ci nieobdarowani też mają z nich korzystać przez posługę obdarowanych, bo Kościół jest jeden, a prowadzi go Duch Święty, pozyskując nowych uczniów Chrystusa i umacniając na drodze świętości tych, którzy już są członkami wspólnoty.