Kuszenie Jezusa

Kuszenie Jezusa

Duccio di Buoninsegna, „Kuszenie Jezusa”, tempera na desce, 1308–1311, Frick Collection, Nowy Jork

W Kuszeniu Jezusa wierność opowiadaniu biblijnemu przeplata się z realiami Italii z przełomu XIII i XIV wieku. Czerwień szaty Chrystusa wskazuje na Jego bóstwo i królewską godność zarazem, niebieski płaszcz, który ją okrywa, świadczy, że niemal całe niebo sprzysięgło się przeciw szatanowi i wspiera Syna Bożego pokonującego diabła.

Stąd niemal władczy wygląd Chrystusa. Zdaje się, że to nie On jest kuszony, ale że to szatan słuchać musi Jego rozkazów; dobitnie podkreśla to wyciągnięta w stronę diabelskiego przeciwnika ręka z długim palcem. A potężna skała, na której rozgrywa się scena, choć przypomina żółte piaski Pustyni Judzkiej, w alegorycznej interpretacji oznaczać może Kościół, który się ostoi, a bramy piekieł go nie przemogą.

Szatan rzeczywiście przedstawiony jest jako anioł, z dużymi skrzydłami; anioł jednak upadły, o czym świadczy czerń użyta do przedstawienia postaci. Za do dwaj aniołowie stojący z Chrystusem to typowo niebiańskie stworzenia: łagodna, aczkolwiek wyraźna kolorystyka, harmonijne proporcje ciała, układna postawa i skupione oczy. Otaczające skały zamki symbolizować mają wszystkie królestwa świata. Królestwa te do złudzenia przypominają pałace i kościoły Sieny, co świadczyć może o zakochaniu artysty w jego mieście.