Synaj

Góry
Swą nazwę półwysep wziął zapewne od kształtu tutejszych gór i wzgórz niepokojonych wiatrem. Sen w językach semickich ludów znaczy tyle, co „ząb". Inni podają, że źródłosłowem jest sneh, czyli Gorejący Krzew po hebrajsku (patrz Klasztor św. Katarzyny) lub, że to księżycowa bogini Sin nadała swe imię tym 24 tysiącom mil kwadratowych pustki, jak brzmi znane określenie Synaju (w Piśmie Świętym mamy pojęcie „Pustyni [bogini] Sin"). Półwysep utworzony został około 2 mln lat temu. Jego najwyższym wzniesieniem jest Góra św. Katarzyny (Gebel/Jebal Katerina, czyt. Dżebel K.), 2637 m n.p.m.

Podobnie jak i wyższe partie Pustyni Wschodniej, ziemie te przecinają liczne doliny (wadi). W nich można się często dokopać do wody (zazwyczaj słonej), która znajduje się na głębokości 60-90 cm. Poszczególne masywy oddzielone są od siebie i morza nagimi równinami. Tysiące lat temu, w górzyste rejony wysyłali faraonowie pod eskortą niewolników i skazańców, by ci wydobyli tu złoto, miedź i ciemnozielone turkusy, symbole szczęścia i dobrobytu. Turkus zwano często w dziejach „kamieniem z Synaju", a Królową Turkusowego Kraju była bogini Hathor.

Rozstaje
Synaj leżał na skrzyżowaniu szlaków handlowych i wojskowych. Królowie starego Egiptu przeciągnęli tędy drogę na wschód, do ziem, które podbijali i kontrolowali. Większość szlaków biegła płn. częścią półwyspu utworzoną przez pustynne płaskowyże. Po nich toczyły się rydwany Totmesa III i Ramzesów, maszerowały w kurzu wielotysięczne armie, po łup i do obrony zagrożonych granic. Tędy też, w r. 1917, w czasie I wojny światowej przedostały się oddziały brytyjskie, by odebrać Turkom Palestynę. W drugim kierunku, na zach., szli ci, którzy chcieli starożytny Egipt zdobyć (i zdobyli): Hyksosi, Asyryjczycy, Persowie. Później rzymska Via Maris połączyła deltę Nilu z ziemiami Mezopotamii. Od VII w. jest Synaj gościńcem, „Drogą Pielgrzymów" (Darb el-Hajj) muzułmańskich wyznawców Jedynego Boga zmierzających Mekki.

Ziemia biblijna
Na Synaju czczono jednak kiedyś wielu bogów. Jednym z nich był Eljon Posługiwał mu m.in. Jetro, kapłan midiański, teść Mojżesza (Exodus, 18,1) Mojżesz poślubił jedną z siedmiu córek Jetra i został jego pastuchem. Na rozkaz Boga powrócił do Egiptu i stamtąd wyprowadził swój lud, żyjący tam od czterech wieków. Którędy opuścił Egipt - nie wiadomo. Stanął nad wielką wodą, ale którą? Krytyczne wyrażenie brzmi „nad morzem sitowia" (...), pisze Paul Johnson w „Historii Żydów". Mogłoby to oznaczać któreś ze słonych jezior, albo północny kraniec Zatoki Sueskiej, albo nawet najdalej wysunięty punkt Zatoki Akaba, inna możliwość to Morze Serbońskie (Jezioro Sirbonis w północnym Synaju, będące w istocie laguną Morza Śródziemnego.

Trasa wędrówki do Ziemi Obiecanej wiodła zapewne przez obecny El Tor (starotestamentowy Elim), z jego 12 studniami i 70 palmami (Exodus 15,27 i Wadi Hebran, który wziął swą nazwę najprawdopodobniej właśnie od przejścia Hebrajczyków. Poglądów w tej materii jest wiele. Niektórzy badacze wykluczają zachodni Synaj, a nawet w ogóle Synaj wskazując na tereny na wschód od Akaba, gdzie miał leżeć biblijny Midian i góra Horeb (wyłączenie Półwyspu Synajskiego jest bardzo kontrowersyjne, ale oparte na zupełnie rozsądnym założeniu, iż był on w czasach faraońskich, z powodu licznych kopalni złota i turkusów, strzeżony przez znaczne siły zbrojne). Po 50 dniach od opuszczenia Egiptu osiągnęli Izraelici Górę Horeb, gdzie otrzymali Dziesięcioro Przykazań. Jest to być może Góra Mojżesza (Gebeł Musa), ale pewności znowu nie ma (więcej na ten temat patrz - Góra Mojżesza).