Jezus w Indiach

Jednakże legenda Ahmada nie pokrywa się dokładnie z wersją Notowicza^_[13]. Żywot świętego Issy opisuje pobyt Jezusa w Indiach przed rozpoczęciem działalności w Pale­stynie. Według Ahmada zaś Jezus wyruszył na Wschód do­piero po ucieczce z krzyża. Późniejsi pisarze związani z ru­chem Ahmadiyya połączyli obie te opowieści, pozwalając Jezusowi na dwukrotną wizytę w Indiach. Pomimo różnic dzielących Ahmada i Notowicza nie jest wykluczone, iż ten ostatni nasunął pierwszemu pomysł umieszczenia części życia Jezusa w Indiach.
Całkiem logiczne zatem, że niektórzy uczniowie i sym­patycy Ahmada próbowali zdobyć dokumenty, o których mówił Notowicz. Pewien profesor nazwiskiem F. M. Hassnain^_[14] ze Srinagar powiedział dziennikarzom, że zamierza podjąć kroki w celu udostępnienia dokumentów z Hemis. Jego kolega Aziz Kashmiri^_[15] najwyraźniej udał się tam w tym samym celu i został uwieczniony na grupowej fotografii wraz z przełożonym klasztoru Hemis i kilkoma hinduskimi dziennikarzami. To ironia losu, że szacowny klasztor, o niezwykle bogatej tradycji, zyskał powszech­ną sławę dzięki księdze, której najwyraźniej nigdy nie posiadał!
Trudno powstrzymać się od napisania w tym miejscu paru zdań o pewnych apokryfach na temat Jezusa, pochodzących z jeszcze dalszych zakątków świata. W roku 1935 w Japo­nii odnaleziono dokument stwierdzający, iż Jezus spędził swą młodość na wyspie Honsiu i że powrócił tam w późniejszych latach swego życia^_[16]. Według tejże opowieści to nie Jezusa ukrzyżowano, lecz Jego brata Isukiri, Jezus zaś podczas swych wędrówek po Syberii nosił ze sobą jego włosy i uszy. Przybył do Hachinoe, potem do Aomori, by wreszcie osiąść w Herai (obecnie Shingo), gdzie ożenił się i miał trzy córki. Zmarł w wieku stu sześciu lat i został złożony w kurhanie w Herai, szczątki zaś Jego brata pochowano w sąsiednim kurhanie. Odkrywca tych sensacji - Hiromaro Takeuchi z Isohary w prefekturze Ibaraki - wyruszył do Herai, aby sprawę zbadać. Wkrótce odkryto pisma, napisane jakoby ręką samego Jezusa i przekazywane z pokolenia na pokolenie. Mieszkańcy Herai-Shingo traktują sprawę poważnie i od­dają Jezusowi cześć 10 czerwca (dlaczego akurat w ten dzień - nie wiadomo). O tle owej dziwacznej historii być może wie więcej James Hali Roberts, który w swojej powieści Dokument Q opowiada o odnalezionym w Japonii sfałszo­wanym autografie Jezusa.

---------------------------------------------

[13] Zob. Ahmad, Jesus in India, dz. cyt., s. 122. Ahmad cytuje tu po­czątek artykułu Maxa Müllera zamieszczonego w „The Nineteenth Century" w roku 1894, ale urywa cytat, zanim dochodzi do zawartych w nim słów miażdżącej krytyki. Być może Ahmad nie popełnił świadomego fał­szerstwa, lecz miał trudności ze zrozumieniem artykułu napisanego po angielsku, o czym może świadczyć sposób, w jaki niewłaściwie zacyto­wał Müllera. Uczniowie Ahmada również korzystają z Notowicza: książ­ka Shamsa zawiera fragmenty z Żywotu świętego Issy (zob. Yasin, dz. cyt., s. 10). Kashmiri (dz. cyt., s. 56) również cytuje artykuł Müllera, pomijając krytykę. W wywiadzie opublikowanym na łamach szwedzkiego czasopi­sma „Sökaren" (8/1978) Mirza Nasir Ahmad wspomina „odkrycie" Noto­wicza, nie wymieniając jego nazwiska ani nazwy klasztoru Hemis. Jego zdaniem w klasztorze tym istnieje około dziesięciu (!) ksiąg wzmiankują­cych Mesjasza. Rozpowszechniana obecnie w Skandynawii kontrlegenda głosi, iż rękopis został z klasztoru skradziony przez islamskiego lekarza, Ahmada Shaha za namową „Kościoła Brytyjskiego w Indiach"; jak wi­dać, kwestia daje pole do popisu dla ludzkiej wyobraźni. Faber-Kaiser w Jesus in Kashmir do historii Notowicza podchodzi zupełnie bezkrytycz­nie (s. 10-20).
[14] Takie nazwisko pojawiało się w szwedzkiej prasie.
[15] Christ in Kashmir, dz. cyt., s. 13.
[16] Informacja zaczerpnięta z: Michael Hornby, Did Jesus die aged 106 in Japan?, „The Times" (London), 28 grudnia 1970.