Chrześcijanin to najpierw człowiek modlitwy

1 Tm 2, 1-8

W tych dwóch wymiarach św. Paweł jest wzorem i niedościgłym przykładem. Niestrudzony ewangelizator podczas trzech podróży misyjnych przemierzył całą wschodnią część Imperium Rzymskiego. W planach miał także pracę misyjną w Hiszpanii. Wszędzie, gdzie dotarł, organizował pomoc charytatywną.

Do tego zobowiązały go obrady Soboru Jerozolimskiego, o czym napisał w Liście do Galatów: „Jakub, Kefas i Jan, uważani za filary, podali mnie i Barnabie prawicę na znak wspólnoty, byśmy szli do pogan, oni zaś do obrzezanych, bylebyśmy pamiętali o ubogich, co też gorliwie starałem się czynić”. Obok tej deklaracji ważnym świadectwem owego wymiaru pracy Apostoła Narodów jest jego trzecia podróż misyjna, podczas której zbierał datki na wsparcie wspólnoty jerozolimskiej. Zebrane fundusze św. Paweł zawiózł do Jerozolimy. Ale zanim to się stało, dokonał ciekawego manewru.

Na zimę u końca trzeciej podróży apostolskiej, gdy zamarł ruch na Morzu Śródziemnym, św. Paweł osiadł w Koryncie. Wiemy, że pisał wówczas List do Rzymian. Wiosną, gdy żegluga morska miała ruszyć, w planach była podróż do Jerozolimy. I wówczas stało się coś zaskakującego. Święty Paweł nie wsiadł na okręt, ale powędrował lądem na północ Grecji i dopiero stamtąd rozpoczął morską przeprawę do Jerozolimy. Nie mamy danych na ten temat, ale zdaje się, że otrzymał informacje, że jego zbiórka finansowa może paść ofiarą rabusiów.

W tym kontekście czytamy (...) fragment Pawłowego Listu do Tymoteusza. Apostoł Narodów nie odwołuje się ani do sprawy ewangelizacji, ani do dzieł miłosierdzia. Zaleca natomiast, by sercem wspólnoty uczniów Chrystusa była modlitwa: „Polecam przede wszystkim, by prośby, modlitwy, wspólne błagania, dziękczynienia odprawiane były za wszystkich ludzi”. Ewangelizacja i dzieła miłosierdzia są ważne, jednak istotą chrześcijańskich wspólnot jest modlitwa. Wstawiennictwo ma obejmować nie tylko członków wspólnoty uczniów Chrystusa, ale każdego człowieka. Kościół przez dwa tysiące lat zmaga się z owym trójpodziałem: ewangelizacja, posługa charytatywna i modlitwa. Co z tej trójki jest najważniejsze? Różne okoliczności zdają się dawać różne odpowiedzi. Ale fundament fundamentów jest jeden: „prośby, modlitwy, wspólne błagania, dziękczynienia”. Bez modlitwy, choćby ewangelizowano z całą mocą i otaczano opieką wszystkich potrzebujących, nie ma Kościoła.