Lectio. Czytaj, aby usłyszeć

Biblii nie da się czytać jak gazety, z której treścią zapoznajemy się zazwyczaj wybiórczo, pośpiesznie, kierując się tym, co przyciąga naszą uwagę. Lektura Biblii wymaga ciszy, samotności, skupienia, wysiłku i czasu. Pierwszym etapem lectio divina jest lectio, czyli uważne, spokojne, cierpliwe przeczytanie wybranego fragmentu. Celem tego pierwszego etapu jest znalezienie odpowiedzi na pytanie: „Co mówi tekst biblijny sam w sobie?”. Czytajmy tekst kilkakrotnie, nawet jeśli wydaje się nam to marnowaniem czasu. W skupieniu może pomóc przeczytanie na głos.

Można zatrzymać się przy poszczególnych słowach, zwłaszcza czasownikach. Różne wydania Biblii podają odnośniki, które pomagają uchwycić sens danego zdania czy słowa. Można też sięgnąć do komentarzy. Pamiętajmy, że tłumaczenie jest zawsze jakąś interpretacją. Warto uwzględnić kontekst danego fragmentu, adresata tekstu, specyfikę biblijnego autora. Nie zapominajmy, że Biblia komunikuje Boże przesłanie w języku uwarunkowanym przez daną epokę, historię i kulturę. Ważnym momentem lectio jest odnalezienie kluczowego słowa danego tekstu, które pomaga dotrzeć do sedna przesłania.

W pierwszym etapie lektury chodzi o uchwycenie obiektywnego, dosłownego przesłania słowa. Aby dotrzeć do ducha, nie da się pominąć litery. Słowo Boże zaskakuje nieraz swoją konkretnością. Benedykt XVI podkreśla, że bez solidnego lectio „istnieje ryzyko, że tekst stanie się tylko pretekstem, by nigdy nie wyjść poza własne myśli”. Jeśli będziemy za szybko szukać sensu duchowego, grozi nam pominięcie sensu dosłownego i popadnięcie w subiektywizm. Niech to wszystko nas nie przeraża. Nie trzeba wcale skończyć studiów biblijnych, aby czytać Pismo Święte. Z pomocą wiary i rozumu potrafimy zbierać słowa jak cenne ziarna. Jeśli czegoś nie zrozumiemy, to nic nie szkodzi. Nie trzeba chcieć wszystkiego rozumieć. Najważniejsze jest, by z uwagą i miłością czytać, tak by usłyszeć: „Szukajcie, a znajdziecie, pukajcie, a otworzą wam” (Mt 7,7).